طیبه رخشانی

مقدمه: مدیراناثربخش،کسانیهستندکهبهخوبیاز قابلیت هایهیجانی خودبهرهمی گیرندورابطهاثربخش وسازندهبرقرارمی کنند.درواقع،مدیرانموفقبر ارتقایهوشهیجانیوپرورشقابلیت هایعاطفیتأکید دارند.هوش هیجانی، توانایی درک و شناخت صحیح هیجان های خود و دیگران آن گونه که هست،توانایی به کارگیری هیجان ها به منظور کمک به حل مشکلات و داشتن زندگی اثربخش، توان ایی حفظ انگی زه، استق امت در ب رابر ناملایمات، تنظیم حالات روحی وهمدلی با دیگرانرا گویند.از این رو، این مطالعه بهبررسیتأثیر هوش هیجانی بر مهارت های مدیران مؤثر پرداخته است. روش: اینمطالعهتوصیفی- تحلیلی،بااستفاده از روشسرشماری، همه مدیران جمعیت هلال احمر استان های فارس، بوشهر و کهگیلویه وبویراحمد را بررسی کرد(153=n). ابزار جمع آوری اطلاعات شاملمشخصاتفردی- اجتماعی،پرسشنامه استاندارد هوش هیجانی در 5 بُعد (زیرمقیاسقابلیت فردی شامل ابعاد خودآگاهی، خودتنظیمی و انگیزش و زیرمقیاس قابلیت اجتماعی شامل ابعاد همدلی و مهارت های اجتماعی)و پرسشنامه استاندارد مهارت های مدیران مؤثر، روایی و پایایی پرسشنامه ها بررسی و تأیید شد.برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزارSPSS21 و روش های آماری توصیفی و استنباطی استفاده گردید . یافته ها: در هوش هیجانی بین سطوح جنسیت و در مهارت های مدیران مؤثر بین سطوح سنوات خدمت اختلاف معناداری وجود داشت(0/05>p). تمامی ابعاد هوش هیجانی دارای همبستگی مثبت و معناداری با مهارت های مدیران مؤثر بودند، هوش هیجانی نیز با ضریب همبستگی(0/001>p،0/55 =r) ارتباط مثبت نسبتاً قوی و معناداری با مهارت های مدیران مؤثر داشت. بر اساس تحلیل رگرسیون خطی چندگانه با روش گام به گام (Stepwise) ابعاد خودآگاهی (0/001>p،0/43=Beta)، همدلی (0/05>p،0/2=Beta)و مهارت های اجتماعی (0/001>p،0/3=Beta) هوش هیجانی به ترتیب به طور معناداری دارای بیشترین قدرت پیش بینی کنندگی برای مهارت های مدیران مؤثر بودند. بحث و نتیجه گیری: هوش هیجانی با هر دو بُعد قابلیت اجتماعی یعنی همدلی و مهارت های اجتماعی و فقط با بُعد خودآگاهی از قابلیت فردی نقش مهمی در پیشگویی مهارت های مدیران مؤثر ایفا می کند . بنابراین به نظر می رسد برای افزایش مهارت های مدیران بهتر است روی قابلیت اجتماعی و بُعد خودکنترلی برنامه ریزی بیشتری انجام گیرد.

مقدمه: عامل انسانی به عنوان مهم ترین عامل تصادفات جاده ای شناخته شده است. هدف پژوهش حاضر مقایسه نقش عامل انسانی در بروز تصادفات رانندگان صنوف مختلف شهرستان داراب در زمستان 89 بود. روش ها: پژوهش حاضر از نوع توصیفی همبستگی بود. نخست از 4 گروه رانندگان اتوبوس، کامیون، تاکسی و سواری شخصی 130 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و پرسشنامه رفتار رانندگی منچستر (MDBQ) را تکمیل کردند. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس چند راهه، ضرایب همبستگی و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS تحلیل شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس نشان داد گروه ها در تمام عامل ها (اشتباهات، لغزش ها، تخلفات عمدی و تخلفات غیرعمدی) با یکدیگر تفاوت معنادار دارند(05/0>(p. همچنین بیشترین میزان نمرات در3 عامل اشتباهات، لغزش ها و تخلفات عمدی به ترتیب متعلق به گروه های رانندگان اتوبوس، کامیون، سواری و تاکسی بود؛ اما در عامل تخلفات غیرعمدی بیشترین نمرات به ترتیب متعلق به سواری، تاکسی کامیون و اتوبوس بود. نتایج ضریب همبستگی نیز نشان داد سن با تمام خطا ها و تخلفات رابطه مثبت و معنادار دارد (05/0>p). متغیر تحصیلات با خطای غیرعمدی خطرناک و اشتباه رابطه منفی و معنادار داشت (05/0>p)؛ اما با عامل تخلف غیر عمدی رابطه مثبت و معنادار داشت (05/0>p). همچنین با تخلفات عمدی رابطه ای نشان نداد (05/0< p). مدت سال های رانندگی و استفاده از کمربند ایمنی با هیچ یک از عوامل رابطه معناداری نشان ندادند (05/0< p). نتیجه گیری: از آنجا که بیشترین میزان نمرات خطا ها و تخلفات به ویژه متعلق به رانندگان اتوبوس و کامیون بود، پیشنهاد می شود به منظور کاهش میزان تصادفات، ارزیابی های روان شناختی و آموزش های کافی در هنگام گزینش و ارائه گواهینامه و همچنین پس از آن به طور متناوب صورت پذیرد. .