اعظم قویدل

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر روش تدریس بارش مغزی بر کاهش اختلال یادگیری خواندن در دانش آموزان دوره ابتدائی شهر همدان انجام شد. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی، از نظر زمان یک پژوهش مقطعی، از لحاظ نوع داده ها کمی و از نظر روش تحقیق، نیمه آزمایشی، با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش را همه دانش آموزان دارای اختلال یادگیری از نوع خواندن، مقطع ابتدایی که در سال تحصیلی ۱۴01- 1400 به مرکز اختلال یادگیری شهر همدان مراجعه کرده بودند، تشکیل داد. از جامعه آماری مذکور، تعداد ۳۰ نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند، آنگاه گروه آزمایش به مدت 8 جلسه آموزشی (دو جلسه در یک هفته) به مدت 45 دقیقه تحت جلسات آموزش بارش مغزی قرار گرفتند اما مداخله برای گروه کنترل اجرا نگردید. سپس از هر دو گروه به وسیله پرسشنامه مذکور پس آزمون به عمل آمد. ابزار پژوهش شامل برنامه بارش مغزی بر اساس پروتکل بارش مغزی لفرانکویس (1991) و آزمون اختلال خواندن شیرازی و نیلی پور (1383) می باشد، جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات و بررسی فرضیه های پژوهش از تحلیل کوواریانس چند متغیره و تک متغیره استفاده شد. نتایج نشان داد اثرات تدریس به روش بارش مغزی بر درک مطلب معنادار می باشد و اثرات تدریس به روش بارش مغزی بر سرعت خواندن و صحت خواندن تأثیر ندارد. روش تدریس بارش مغزی نتوانسته در مؤلفه سرعت خواندن و صحت مطالب بین گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری ایجاد کند.

هدف پژوهش حاضر مطالعه ی اختلالات نوشتاری و روش های بهبود آن است. نوشتن بهترین شیوه ی یادگیری و کامل ترین چرخه ی مهارتهای زبانی در بین انسان ها است. اختلالات نوشتاری یکی از شایع ترین اختلالات یادگیری در بین دانش آموزان (به ویژه دانش آموزان ابتدایی) است. علل فراوانی وجود دارد که چرا دانش آموزان در نوشتن دچار اختلالات زیادی هستند، اختلالاتی همچون ناهماهنگی حرکات چشم و دست، قرینه نویسی، جابجایی صدا ها و حروف. پژوهش حاضر از نوع تحقیقات کیفی بوده که با استفاده از روش پیمایشی و تکیه بر تکالیف کلاسی و منزل اطلاعات لازم را جمع آوری نموده و داده های گردآوری شده را با استفاده از تحلیل اسنادی و مرور متون مورد بحث و ارزیابی قرار داده است. یافته ها حاکی از اثر گذاری روش های درمانی اجرا شده (تقویت شنیداری، قالب گیری دست ها در حین نوشتن و نوشتن به کمک شن) بر روی بهبود نگارش دانش آموز می باشد.

هوش هیجانی و کمال گرایی از جنبه های اصلی و تأثیرگذار در زندگی شخصی و تحصیلی دانشجویان می باشند. هدف از پژوهش حاضر پیش بینی ابعاد کمال گرایی (خودمدار، دیگر مدار، جامعه مدار) بر اساس مؤلفه های هوش هیجانی در دانشجویان بود. پژوهش حاضر یک مطالعه کاربردی، کمّی و توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری، همه دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد کرمانشاه در سال تحصیلی1400-1399 بود که به روش نمونه گیری طبقه ای نسبی 117 نفر به عنوان نمونه انتخاب شد. ابزار پژوهش، مقیاس هوش هیجانی برادبری وگریوز (2004) و کمال گرایی چندبعدی تهران (2007) بود. داده های به دست آمده با ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که نمره کل هوش هیجانی با کمال گرایی خودمدار و کمال گرایی دیگر مدار رابطه مستقیم و معناداری داشت اما با کمال گرایی جامعه مدار رابطه معناداری نداشت. نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نیز نشان داد از بین مؤلفه های هوش هیجانی، مؤلفه مدیریت رابطه قادر به پیش بینی کمال گرایی خودمدار و همچنین مؤلفه خود مدیریتی قادر به پیش بینی کمال گرایی دیگر مدار و کمال گرایی جامعه مدار می باشد. به نظر می رسد با اجرای مداخلات مناسب می توان در راستای اصلاح نگرش های کمالگرایانه و ارتقای هوش هیجانی دانشجویان گام برداشت و به بهبود کیفیت زندگی و سلامت روانی آن ها کمک نمود.