سید محمد عمادی حائری

برگردان آیات قرآن در ترجمه ها و تفسیرهای کهن قرآن به فارسی منابعی ارزشمند برای گردآوری و بررسی اختلاف قرائات قرآنی اند که در تحقیقات قرائت شناسی به کلی مغفول مانده اند. در مقاله پیش رو، نویسنده از شیوه های دستیابی به قرائت های مختلف بر اساس ترجمه های کهن قرآن به فارسی سخن می گوید و با عرضه شواهد متنوع و متعدد راه های گوناگون فهم و کشف قرائت های قرآنیِ بازمانده در ترجمه های کهن قرآن را شرح می دهد و مخصوصاً به نمونه هایی اشاره می کند که در منابع اختلاف قرائات ذکری از آنها نیست. نویسنده، با توضیح و تبیین چند نمونه، این نکته را یادآور می شود که برای کشف قرائات قرآنی در ترجمه های قدیم فارسی، آگاهی تاریخی از زبان فارسی کهن و گویش های گوناگون آن، افزون بر آشنایی با زبان عربیِ قرآن، ضروری است.

در حکایتی از باب دوم بوستان سعدی کلمه ای هست که در معتبرترین تصحیح ها به صورت «بگاه» ضبط شده و بیشتر شارحان بوستان معنای «به وقت» را برای آن در نظر گرفته اند. در مقاله حاضر، نویسنده نادرستی آن معنای رایج را با استناد به سخن شمس قیس رازی و شواهدی از متون منظوم و منثور کهن فارسی توضیح می دهد و دو معنای تازه برای آن کلمه پیشنهاد می کند که یکی از آنها بر تغییر ضبط «بگاه» مبتنی است.