مهناز کبودی

زمینه: یکی از بارزترین روش های تغییر رفتار، بازی درمانی گروهی است. با توجه به اینکه از یک طرف شیوع رفتارهای پرخاشگرانه و از طرف دیگر بروز رفتارهای گوشه گیرانه و احساس تنهایی، موجب ایجاد اختلالات رفتاری در کودکان می گردد. هدف: تحقیق حاضر با هدف بررسی میزان تأثیر بازی های گروهی بر سازش یافتگی اجتماعی، کنترل خشم و احساس تنهایی انجام گردیده است. روش: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی و طرح آن از نوع پیش آزمون - پس آزمون بود. جامعه مورد مطالعه دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی در نیمه اول سال تحصیلی 1398-1399 شهر کرمانشاه بودند که براساس نوع پژوهش (نیمه آزمایشی) تعداد 40 نفر به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 20 نفری (آزمایش و گواه) جای گذاری شدند. ابزار بکار رفته در پژوهش شامل پرسشنامه های سازش یافتگی خانچی (1998)، مهار خشم نواکو (1986) و احساس تنهایی ویلر (1985) و بسته آموزشی بازی درمانی کاترین گلارد و دیوید گلدارد (2012) بوده است. جهت بررسی نتایج از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره استفاده شد. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل کوورایانس مؤید این است که با کنترل نمرات پیش آزمون، در گروه های آزمایش و گواه، بازی های گروهی به ترتیب موجب افزایش سازش یافتگی اجتماعی (18/63 =F؛ 0/001 =P) و کاهش احساس تنهایی (23/12 =F؛ 0/001 =P) می گردد ولی در نمرات کنترل خشم (0/384 =F؛ 0/55 =P) تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که آموزش بازی های گروهی به عنوان یک رشته فعالیت های جمعی و انگیزشی باعث بالا بردن مهارت های فردی، تقویت حس اعتماد به خود، استقلال فردی و تقویت برقراری روابط اجتماعی و در نتیجه بهبود سازش یافتگی اجتماعی و هیجانی کودک می گردد. شماره ی مقاله: ۵

یکی از بارزترین روشهای تغییر رفتار، بازی درمانی گروهی است. با توجه به اینکه از یک طرف شیوع رفتار های پرخاشگرانه و از طرف دیگر بروز رفتار های گوشه گیرانه و احساس تنهایی موجب ایجاد اختلالات رفتاری در کودکان می گردد. لذا تحقیق حاضر با هدف بررسی میزان اثر بخشی بازیهای گروهی بر سازش یافتگی اجتماعی، کنترل خشم و احساس تنهایی انجام گردیده است. روش پژوهش حاضر شبه آزمایشی و طرح آن از نوع پیش آزمون – پس آزمون بوده، و نمونه آماری مورد مطالعه تعداد40 نفر از دانش آموزان پسر مقطع ابتدایی با میانگین سنی 11- 12 سال در نیمه اول سال تحصیلی 1398-1399 شهرک رمانشاه بوده که بر اساس روش "نمونه گیری در دسترس" انتخاب و به تصادف به گروههای آزمایش(20 نفر) و گواه(20 نفر) جایدهی شدند. ابزار بکار رفته در پژوهش شامل پرسشنامه های سازش یافتگی Khanchi (1998) ، مهار خشم Novako (1986) و احساس تنهایی Usher and Wheeler (1985) بوده ، ارزیابی و پیش آزمون در هر دو گروه آزمایش و گواه انجام گردید و مضافاً گروه گواه طی 8 جلسه 45 دقیقه ای (متناسب با استاندارد زمان مشاوره) تحت ارزیابی بازی های گروهی با سایر نفرات رده سنی خود قرار گرفته اند. نتایج حاصل از تحلیل واریانس مؤید این می باشد که بازی های گروهی به ترتیب موجب افزایش 35 درصدی سازش یافتگی اجتماعی و کاهش 38 درصدی احساس تنهایی می گردد ولی در نمرات کنترل خشم تفاوت معنی داری مشهود نمی باشد، بعبارتی بازی های گروهی تاثیری بر مهار خشم کودکان ندارد.