ملیناز رحمن قلهکی

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی برنامه حرکتی منتخب بر کارکرد اجرایی و عملکرد حرکتی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش آموزان پسر 7-9 سال مدارس عادی منطقه 22 شهر تهران در سال 1401 بود که تشخیص اختلال هماهنگی رشدی دریافت کرده بودند. که از این میان 28 نفر به شیوه در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار پژوهش شامل مجموعه آزمون ارزیابی حرکت کودکان ویرایش دوم (MABC-2) هندرسون (2007)، پرسشنامه عصب روانشناختی (CPRS-L) کانرز (2004) و آزمون عصب روانشناختی (Nepsy) کورکمن و همکاران (1998) بود. در نهایت از روش تحلیل کوواریانس چند متغیره برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها نشان داد با کنترل اثر پیش آزمون تفاوت معناداری بین پس آزمون گروه آزمایش و گواه در کارکردهای عصبی شناختی توجه، چالاکی (قرار دادن پین ها و رسم ماز)، هدف گیری (پرتاب کیسه شن و دریافت و پرتاب) و تعادل (راه رفتن پاشنه پنجه، تعادل ایستا و لی لی) وجود داشت (05/0p<). در آزمون زمان واکنش و خرده آزمون چالاکی دستی (نخ کشی) تغییر معناداری مشاهده نشد (05/0p>). از یافته های فوق می توان نتیجه گرفت برنامه تمرین های بدنی شاخص های عصب روانشناختی و عملکرد حرکتی کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی را بهبود ببخشد.

هدف این پژوهش تعیین بهترین روش مشارکت ورزشی بر یادگیری مهارت های ورزشی منتخب با تاکید بر ایده اختصاصی سازی و تنوع بخشی تمرینی بر کودکان می باشد. بدین منظور 120 نفر از پسران 12-10 ساله کلاس سوم تا پنجم شهر قم انتخاب و در چهار گروه تمرین هدفمند والیبال، فوتبال، بسکتبال و بازی هدفمند قرار گرفتند. از آزمون تحلیل واریانس و نرم افزار spss در سطح معنی داری پنج صدم استفاده شد. نتایج نشان داد که در مقایسه چهار گروه، بازی هدفمند موجب رشد همه مهارت های ورزشی می شود. همچنین تمرین هدفمند والیبال و فوتبال علاوه بر مهارت های خود، موجب بهبود مهارت های دریبل و حرکت پای دفاعی بسکتبال نیز می شود درحالیکه تمرین هدفمند بسکتبال تنها موجب بهبود مهارت های حرکتی بسکتبال شد. به نظر می رسد که بازی هدفمند، می تواند موجب ایجاد محیطی غنی برای انتقال مهارت های حرکتی، شناختی و فیزیولوژیکی عمومی، و تا حدودی جایگزین برخی ساعات تمرین ورزشی شود.