سمیه نوایی

پژوهش حاضر، با هدف بررسی اثربخشی قصه گویی بر رشد مهارت های اجتماعی دانش آموزان پسر دوره ابتدایی انجام شده است. این مطالعه از نوع شبه آزمایشی، همراه با پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر دوره ابتدایی آموزشگاه گلستان می باشد. نمونه آماری این پژوهش، شامل کلیه دانش آموزان پسر دوره دوم ابتدایی آموزشگاه گلستان می باشد که 60 نفر از آنها، با استفاده از نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفی ساده 30 نفر در گروه آزمایش و 30 نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت یک ماه و نیم، طی 12 جلسه ی 30 دقیقه ای، تحت آموزش مهارت های اجتماعی با روش قصه گویی قرار گرفتند. داده ها پس از اتمام جلسات، بوسیله پرسشنامه محقق ساخته با مقیاس لیکرت، به صورت سه گزینه ای « هرگز، بعضی اوقات و اغلب اوقات» جمع آوری گردید و با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانسی تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که آموزش مهارت های اجتماعی از طریق قصه گویی باعث بهبود مهارت های اجتماعی، خودتنظیمی و ارتباط موثر در دانش آموزان می گردد.

پژوهش حاضر، با هدف « شناسایی ابعاد برنامه درسی مغفول دوره ابتدایی » با روش کیفی و بصورت توصیفی - تحلیلی انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل، کلیه اساتید و متخصصان برنامه درسی دانشگاه های دولتی شهر تهران بودند. نمونه آماری پژوهش شامل، 10نفر از اساتید و متخصصان برنامه درسی دانشگاه های دولتی شهر تهران بودند که با استفاده از شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از مصاحبه نیمه ساختاریافته با اساتید و متخصصان برنامه درسی استفاده شده است و تا مرحله اشباع ادامه داشت تا ابعاد، کارکردها و حوزه های مغفول شناسایی گردد. نتایج پژوهش نشان داد که در برنامه درسی دوره ابتدایی مولفه هایی عمداً یا سهواً حذف شده است که به زعم اساتید و متخصصان برنامه درسی، مولفه هایی نظیر؛ آموزش محیط زیست، مهارت های زندگی، تربیت شهروندی، چندفرهنگی، سوادرایانه ای، اقتصاد، دموکراسی و حقوق بشر، هویت ملی، آموزش تعامل و گفت و گوی تمدن ها، فرهنگ مطالعه و کتاب خوانی در برنامه های درسی دوره ابتدایی مغفول واقع شده اند.

مشارکت و اعتمادسازی جدی بین خانه و مدرسه همیشه مورد توجه متخصصان امر آموزش و پرورش بوده است اما گاهی مواقع، به دلایل مختلف این امر میسر نمی گردد و باعث میشود اعتمادسازی و مشارکت واقعی بین خانه و مدرسه بدرستی انجام نشود، در حالیکه اعتماد و مشارکت واقعی زمانی صورت میگیرد که خانواده ها در امور مدرسه درگیر شوند و مدرسه نیز خانواده ها را همراه و همیار خود ببیند. بهمین جهت پژوهش حاضر، بصورت کیفی و با هدف « شناسایی موانع و ابعاد مغفول مشارکت و اعتمادسازی بین خانه و مدرسه» با روش توصیفی- تحلیلی انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه اساتید دانشگاه فرهنگیان شهرستان اسلامشهر بودند که پانزده نفر از اساتید که در زمینه آموزشی و پرورشی فعالیت دارند با استفاده از نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از مصاحبه نیمه ساختاریافته بهره گرفته شد تا ابعاد مغفول و موانع آن مشخص گردد. با توجه به یافته ها، موانعی همچون، عدم شناخت اولیا از اهداف و کارکردهای مدرسه و ناتوانی آنها در تطبیق خود با برنامه ها، تغییرات سریع برنامه های درسی و آموزشی، کمبود وقت، شاغل بودن، فاصله و درگیر بودن با کارهای روزمره، ساختار نظام آموزشی، وضعیت نامناسب اقتصادی خانواده ها، بی مهری کادر اجرایی و آموزشی مدارس نسبت به خانواده ها، عدم تبلیغات مناسب توسط رسانه های عمومی در ترویج فرهنگ مشارکت و اعتمادسازی بین خانه و مدرسه، و سه بعد مغفول فکری و نگرشی، ساختاری و منابع انسانی در بی اعتمادی و عدم مشارکت بین خانه و مدرسه شناسایی گردید.