مهدی علیاری

ماده 4 معاهده هوانوردی بین المللی کشوری، موسوم به کنوانسیون شیکاگو (1944) با عبارات زیر، دولت های متعاهد آن را مکلف کرده است که از به کارگیری هوانوردی کشوری در جهتی مغایر با اهداف آن معاهده اجتناب کنند: «دولت های متعاهد موافقت می کنند که هوانوردی کشوری را مغایر با اهداف این معاهده مورد استفاده قرار ندهند». در مقدمه معاهده نیز گفته شده است: «سوءاستفاده از پیشرفت های آتی هوانوردی بین المللی کشوری می تواند به تهدیدی برای امنیت عمومی تبدیل شود». این مقاله سعی دارد مفهوم سوءاستفاده از هوانوردی کشوری را در پرتو مفاد معاهده مذکور با نقد برداشت هایی که تا کنون در مورد آن صورت گرفته است تبیین و سپس بیان کند که اِعمال تحریم های حوزه هوایی که در برخی شرایط، مغایر با اصول و اهداف کنوانسیون شیکاگو است، مصداق سوءاستفاده از هوانوردی کشوری است.

بازی های المپیک دارای ابعاد و جنبه های تاریخی و اجتماعی گوناگونی است که یکی از این حیطه های جذاب و مهم مربوط به بحث غذایی این بازی ها می باشد. هدف این پژوهش بررسی بحث غذایی بازی های المپیک مدرن از آغاز تا پایان قرن بیستم بود. روش پژوهش اسنادی و کتابخانه ای است. اطلاعات مورد نیاز با جمع آوری، دسته بندی و تجزیه و تحلیل کتاب ها، مقالات، گزارش ها، منابع فارسی و لاتین منتشر شده در مورد بازی های المپیک به دست آمده است. یافته های پژوهش نشان داد که بحث غذایی بازی های المپیک از آغاز تا کنون دست خوش تغییرات زیادی در ابعاد مختلف از جمله برنامه ریزی، سازماندهی، هماهنگی، هدایت و کنترل بوده و از نظر مدیریتی، هر المپیک پیشرفت های زیادی را تجربه کرده و به طور کلی یافته های پژوهش به نوعی بیانگر سیر تکاملی بحث غذایی در ادوار برگزار شده بازی های المپیک می باشد. یافته ها همچنین نشان دهنده ابداعات و نوآوری ها در بحث غذایی هر دوره از بازی های المپیک است، جایی که میزبانان در هر دوره حداکثر تلاش خود را می نمایند تا فرهنگ والای خود در بعد آشپزی را به تمامی جهانیان عرضه نمایند. با توجه به یافته های پژوهش، می توان نتیجه گرفت بحث غذایی رویدادهای بزرگ ورزشی از جمله بازی های المپیک دارای ابعاد مدیریتی زیادی است و با شناخت این جنبه ها می توان به نحو مطلوبی این گونه رویدادها را مدیریت و اداره نمود.