ملیحه روستایی

    توریسم درمانی یعنی برخورداری از امکانات درمانی یا بهبود برخی بیماری های گردشگران با استفاده از منابع طبیعی، به عبارت دیگر سفر به قصد درمان عارضه جسمی خاص مانند؛ بیماری پوستی (پسوریازیس )، آرتریت، روماتیسم، یا مشکلات تنفسی با استفاده از منابع طبیعی نظیر چشمه های آبگرم و معدنی، دریاچه های نمک، لجن، شن رادیواکتیو، حمام های گیاهی، نور آفتاب و آب وهوا می باشد. هدف از این پژوهش بررسی توانمندی های منطقه شکار ممنوع بزمان در زمینه جذب توریسم درمانی و ارائه برنامه استراتژیک و توسعه آن است. روش انجام این تحقیق توصیفی تحلیلی با استفاده از روش برنامه ریزی استراتژیک (SWOT) برای شناسایی نقاط قوت ، ضعف درونی و فرصتها و تهدیدات بیرونی توسعه توریسم درمانی در این شهر بوده است. نتایج حاصل از کاربرد روش حاکی است نقاط قوت وفرصت های موجود برای توسعه این فعالیت درقیاس با تنگناها و نقاط ضعف درونی و نیز تهدیدات بیرونی به مراتب بیشتر بوده و بر این اساس تدوین استراتژی های توسعه ای (so) برای توسعه این بخش در اولویت قرار گرفته اند. همینطور تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق حکایت از این دارد که مشکلات مربوط به ناشناخته ماندن توریسم درمانی درمنطقه شکار ممنوع بزمان و نبود برنامه ریزی منسجم و هماهنگ با توجه به ماهیت فعالیت توریسم درمانی به عنوان امری بین دستگاهی از مواردی است که باید برای توسعه توریسم درمانی کشور به رفع آن پرداخت. امکانات و تجهیزات زیربنایی هر منطقه به عنوان یکی از بنیادی ترین اشکال عرضه در صنعت گردشگری، بیشترین حجم درآمد زایی را برای جوامع میزبان پس از صنعت حمل و نقل و جابه جایی گردشگران به وجود می آورد.