فروغ ماهی گیر

پژوهش حاضر با هدف مقایسه تأثیر دو روش درمانی تنظیم هیجان و ذهن آگاهی، بر کاهش تعلل ورزی تحصیلی و فرسودگی تحصیلی دانش آموزان انجام گرفت. روش اجرای پژوهش نیمه آزمایشگاهی ﺑﻮد. از جامعه آماری دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه شهر اهواز در سال تحصیلی 97-1396 که 2300 نفر بودند، 36 نفرآزﻣﻮدﻧی به صورت نمونه گیری هدفمند- داوطلب و در قالب سه گروه 12 نفری (دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل) در فرایند پژوهش شرکت کردند. ابزار پژوهش، مقیاس ارزیابی تعلل ورزی ﺳﻮﻟﻮﻣﻮن و راﺗﺒﻠﻮم (1984) و سیاهه فرسودگی مدرسه ساخته سالملا–آرو، کیورو، لسکینن و نورمی (2009) بودند. تحلیل داده ها با روش آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری، نشان داد در مرحله پس آزمون هر دو گروه آزمایش، در نمرات تعلل ورزی تحصیلی و فرسودگی تحصیلی کاهش معناداری نسبت به گروه کنترل وجود داشته اند، ولی مقایسه انجام شده در زمینه تأثیردو روش مورد مطالعه، تفاوت معناداری را نشان نمی دهد؛ بر این اساس، به کارگیری دو روش درمانی تنظیم هیجان و ذهن آگاهی به منظور کاهش تعلل ورزی تحصیلی و فرسودگی تحصیلی دانش آموزان توصیه می شود.

هدف: هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر برنامه آموزش جرات ورزی بر بهبود خودکارآمدی تحصیلی و بهزیستی روانشناختی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد بهبهان بود. روش: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه ی آماری پژوهش حاضر شامل تمامی دانشجویان دختردانشگاه آزاد اسلامی واحد بهبهان در سال تحصیلی 96-1395 بود. برای انتخاب حجم نمونه با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی منظم 30 نفر دانشجو انتخاب و در دو گروه مساوی آزمایش (15نفر) و کنترل (15نفر) تقسیم شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس خودکارآمدی تحصیلی مورایز(2001) و پرسشنامه ی بهزیستی روانشناختی ریف(1989) بود. برای گروه آزمایش، 15 جلسه ی 90 دقیقه ای هفتگی برنامه ی آموزش جرات ورزی اجرا شد؛ ولی گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار استنباطی تحلیل کواریانس چندمتغیری و تک متغیری با کمک نرم افزار آماری Spss25 در سطح معناداری 05/0 استفاده شد. یافته ها: نتایج به دست آمده نشان داد که مداخله ی به کار رفته باعث افزایش سطوح خودکارآمدی تحصیلی و بهزیستی روان شناختی دانشجویان شد (001/0P<). نتیجه گیری: با انجام مداخله ی برنامه آموزش جرات ورزی می توان به بهبود وضعیت خودکارآمدی تحصیلی و بهزیستی روانشناختی دانشجویان کمک نمود

هدف: پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی مداخله ی پشگیری خانواده-محور مبتنی بر دلبستگی بر بهبود رابطه ی والد-فرزند، انگیزه ی پیشرفت تحصیلی و هوش هیجانی نوجوانان دچار اختلال سلوک (CD) در شهر اهواز بود. روش: طرح پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی با گروه کنترل و به روش تحلیل کواریانس چندمتغیره بود. جامعه ی پژوهش حاضر شامل کلیه ی دانش آموزان دچار اختلال سلوک شهر اهواز بود که با روش نمونه گیری هدفمند، 30 دانش آموز دچار CD انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه مساوی درمان یا کنترل تخصیص یافتند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل مقیاس رفتار متعارض، آزمون انگیزه ی پیشرفت هرمنز و مقیاس هوش هیجانی ونگ-لاو هستند. برای گروه آزمایش، 11 جلسه ی 50 دقیقه ای هفتگی برنامه ی مداخله ی پیشگیری خانواده-محور مبتنی بر دلبستگی اجرا شد ولی گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکرد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار استنباطی تحلیل کواریانس چندمتغیری (MANCOVA) و تک متغیری (ANCOVA) استفاده شد. تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزار آماری 25-SPSS انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که مداخله ی به کار رفته باعث کاهش میزان تعارض والد-فرزندی و افزایش انگیزه ی پیشرفت تحصیلی و هوش هیجانی دانش آموزان دچار CD می شود. نتیجه گیری: به طور کلی، می توان گفت که مداخله ی پشگیری خانواده-محور مبتنی بر دلبستگی برای کمک به دانش آموزان دچار CD، اثربخش است و توصیه می شود.