نازنین مقدادی

در سندروم گیرافتادگی شانه، فعالیت عضلات اسکپولوهومرال در ورزش هایی همانند رشته تنیس روی میز که در آنها دست بالاتر از سطح شانه فعالیت می کند، با تغییراتی همراه بوده و به لحاظ نظری این تغییرات مربوط به تغییر در استراتژی های برنامه حرکتی است. یکی از مقیاس های مهم بررسی هماهنگی عضلانی و کنترل حرکتی در عضلات کمربند شانه ای، مطالعه درباره زمان بندی فعال شدن عضلات است. هدف از این مطالعه، بررسی تفاوت زمان فعال شدن و غیرفعال شدن عضلات و الگوی فعال شدن عضلات کمربند شانه ای بازیکنان نخبه تنیس روی میز با و بدون سندروم گیرافتادگی شانه است. بدین منظور، 30 بازیکن نخبه تنیس روی میز مرد 20 تا 28 سال در دو گروه 15 نفره دارای سندروم (میانگین سن= 1/65±(25/12 و بدون سندروم گیرافتادگی شانه (میانگین سن =55/1±43/24) به صورت هدفمند انتخاب شدند و از سمت برتر اندام فوقانی نمونه ها، زمان بندی فعالیت عضلات فوق خاری، ذوزنقه ای فوقانی، ذوزنقه ای تحتانی، دندانه ای قدامی، دوسر بازویی و دلتویید قدامی، توسط دستگاه الکترومایوگرافی سطحی در حین ضربه فورهند تاپ اسپین تنیس روی میز اندازه گیری شد. پس از محرز شدن طبیعی بودن داده ها توسط آزمون شاپیرو-ویلک، از آزمون تی مستقل برای مقایسه نتایج دو گروه توسط نرم افزار SPSS نسخه 20 در سطح معناداری 05/0>P استفاده شد. نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که عضلات دندانه قدامی (P=0/001) و ذوزنقه فوقانی (P=0/004) به ترتیب به طور معناداری در گروه مبتلا دیرتر و زودتر نسبت به گروه سالم شروع به فعالیت می کند. همچنین الگوی فعال شدن عضلات در گروه بیمار به نسبت گروه سالم دستخوش تغییراتی شده بود. نتایج این تحقیق نشان می دهد که عملکرد عضلات ثبات دهنده کتف در ورزشکاران رشته های بالای سر که دارای علائم گیرافتادگی شانه هستند، از لحاظ زمان بندی دچار اختلال می شود و این فرض را که سندروم گیرافتادگی شانه ممکن است با اختلال عملکرد از نظر زمان بندی و هماهنگی فعالیت عضلات اسکپولاتوراسیک و گلنوهومرال مرتبط باشد، تأیید می کند.