نسرین طحان

پژوهش های انجام شده درزمینه تأثیر توهم بینایی بر یادگیری حرکتی و خودکارآمدی کودکان و بزرگسالان نتایج مثبتی در برداشته اند؛ ازاین رو، هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثر توهم بینایی بر یادگیری ضربه پات گلف و خودکارآمدی در سالمندان بود. در این مطالعه نیمه تجربی، 22 سالمند با میانگین سنی 77/1 ± 77/62 سال به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی به دو گروه مساوی توهم بینایی بزرگ و توهم بینایی کوچک تقسیم شدند. شرکت کنندگان تکلیف ضربه پات گلف را از فاصله دومتری در مراحل پیش آزمون (10 کوشش)، اکتساب (50 کوشش شامل پنج بلوک 10 کوششی)، یادداری (10 کوشش) و انتقال (10 کوشش، از فاصله جدید 5/2 متری) انجام دادند. یادگیری حرکتی شرکت کنندگان به صورت خطای شعاعی ضربات پات گلف ثبت شد. همچنین، از پرسش نامه خودکارآمدی بندورابرای سنجش خودکارآمدی استفاده شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس مرکب و آزمون تی نشان داد که بین دو نوع توهم بینایی در مرحله اکتساب و انتقال مهارت پات گلف تفاوت وجود نداشت؛ اما در مرحله یادداری، بین یادگیری دو نوع توهم بینایی تفاوت معنا دار وجود داشت ( 0.05 ≥ P ) و توهم بینایی بزرگ نسبت به توهم بینایی کوچک به بهبود یادگیری حرکتی منجر شد. بهبود خودکارآمدی در هر دو گروه نشان داده شد؛ اما بین خودکارآمدی دو گروه تفاوت معنا دار مشاهده نشد ( P ˃ 0.05 ). براساس یافته های مطالعه حاضر می توان نتیجه گیری کرد که سالمندان همانند سایر گروه های سنی، در شرایط توهم بینایی بزرگ، بهبود یادگیری حرکتی را در مهارت هایی نظیر ضربه پات گلف تجربه می کنند. دلیل احتمالی این بهبود می تواند افزایش امیدواری تقویت شده در شرایط توهم بینایی بزرگ باشد.