محمدحسین شوکت پور

امروزه به موازات تحولات اجتماعی و فرهنگی که منجر به خلق نیازهای جدید می شوند و به مدد پیشرفت های جدید تکنولوژیکی، محصولات و روش های نوینی در عرضه محصولات در بازارها ارائه شده اند. یکی از این روش های نوظهور، ساختارهای مدولار است. ساختارهای مدولار دارای قابلیت و تمهیداتی هستند که به واسطه آنها، مشتری پس از دریافت محصول دامنه انتخاب و تنوع وسیع تری نسبت به قبل دارد. این ساختار به کاربران این امکان را می دهد تا طرح موردپسند خود را در هر لحظه ایجاد کند. درواقع مصرف کننده می تواند با توجه به سلیقه، ذائقه و نیازهای خود و با اعمال تغییر در ویژگی های فرمی و عملکردی، محصول مطلوب خود را به دست آورد. قسمت عمده این محصولات و گاه کل آنها از پیش طراحی و تولید شده اند، ولی با اتخاذ تدابیری امکان ایجاد طرح های گوناگون و متنوع نیز در آنها فراهم شده است. چنین تدابیر آینده اندیشانه ای پیش از تولید و در هنگام طراحی اتخاذ می شوند؛ یعنی در حیطه عمل طراحان آینده گرا قرار دارند. این روش های نوین در طراحی سیستم های ساختمانی، قابلیت انعطاف پذیری را ممکن می سازند و با ایجاد امکان بهبود، قابلیت استفاده را برای مدت زمان بیشتری فراهم می کنند. برای فراهم کردن انعطاف پذیری در فضای معماری، وجود سیستم برنامه ریزی شده هوشمندانه آینده نگر مانند ساختارهای مدولار در کنار پیش ساختگی لازم است. این راهبرد منجر به ایجاد خلاقیت و نوآوری توسط کاربر در طرح های مورد نیاز زندگی روزمره یا محصولات می شود. این مقاله تلاش دارد با تشریح راهبرد طراحی مدولار راهکاری عملیاتی را برای طراحی محیط های انسانی آینده ارائه دهد.

پژوهش حاضر بر مبنای ارزیابی رابطه همراستایی برنامه ریزی راهبردی منابع انسانی و حاکمیت فناوری بر ارتقای عملکرد سازمان ها در آینده کوتاه و میان مدت می باشد. روش پژوهش از نوع همبستگی بوده و جامعه آماری پژوهش را مدیران ارشد، مدیران سطوح میانی، و مدیران عملیاتی 80 سازمان در تهران تشکیل می-دهند که در فرایندهای برنامه ریزی راهبردی منابع انسانی مشارکت دارند. در هر سازمان، پرسشنامه ها به روش نمونه در دسترس بین این مدیران توزیع می شود. گرد آوری اطلاعات از طریق پرسشنامه می باشد. روایی پرسشنامه توسط خبرگان دانشگاهی و صنعت مورد تایید قرار گرفته و پایایی ابزار با کمک آلفای کرونباخ 73/0 حاصل شده است. تحلیل های آماری داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار اس.پی.اس.اس صورت گرفته است. نتایج پژوهش حاکی از آن است که همراستایی حاکمیت فناوری، پیش نیازهای ساختاری، پیش نیازهای فرهنگی و پیش نیازهای انسانی در حد زیادی بر ارتقای عملکرد سازمان در آینده کوتاه و میان مدت تأثیرگذار است.