پریسا پورآبادیی

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر بهبود کیفیت زندگی و افزایش تاب آوری مراقبان بیماران دمانس بود. طرح پژوهش حاضر، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مراقبان بیماران دمانس در شهر اصفهان بود که به صورت در دسترس 30 نفر از مراقبان بیماران دمانس در کلینیک حافظه وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه های کیفیت زندگی ویر و شربورن (1992) (SF-36) و تاب آوری ( CD-RISC ) ؛ کانر و دیویدسون (2003) بودند که در دو مرحله ی پیش آزمون و پس آزمون توسط دو گروه آزمایش و کنترل تکمیل شدند؛ و تنها گروه آزمایش مورد درمان متمرکز بر شفقت (مبتنی بر طرح درمانی گیلبرت- 2009 ) در 10 جلسه 90 دقیقه ای قرار گرفتند و جهت جلوگیری از سو تعبیر گروه گواه درمانی بی ارتباط دریافت کردند. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون پارامتریک، تحلیل کوواریانس چندمتغیری MANCOVA) ) با استفاده از نرم افزار SPSS-21 صورت گرفت. نتایج نشان داد که گروه آزمایش افزایش معناداری را در تاب آوری و سه مؤلفه از کیفیت زندگی (سلامت عمومی، بهزیستی هیجانی و انرژی) بعد درمان نشان دادند. بر اساس یافته ها می توان گفت درمان متمرکز بر شفقت عامل تأثیرگذار مهمی بر بهبود کیفیت زندگی و افزایش تاب آوری در مراقبان بیماران دمانس است .

مقدمه: عوارض جسمی و روان شناختی در اختلال های روان تنی موجب شناخت معیوب و باورهای تحریف شده درباره بیماری می شود که در مقابله مؤثر با بیماری و پذیرش آن به عنوان بخشی از زندگی اختلال ایجاد می کند. هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی ذهن آگاهی بر تاب آوری و تحریف شناختی بیماران با علائم جسمانی بود. روش: در پژوهش شبه آزمایشی حاضر، از افراد با علائم جسمانی ارجاع شده توسط پزشک به کلینیک های روان شناختی شهر اصفهان در سال ۱۳۹۸، ۳۰ بیمار با اختلال روان تنی که به کلینیک کلید طلایی ذهن ارجاع شده بودند، با تشخیص روان پزشک و روانشناس و با توجه به معیارهای ورود به پژوهش، به شیوه در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. گروه آزمایش، آموزش ذهن آگاهی به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای دریافت کرد. شرکت کنندگان سه بار (پیش آزمون، پس آزمون، پیگیری یک ماهه) با پرسشنامه های تاب آوری و تحریف های شناختی ارزیابی و داده ها با آزمون تحلیل واریانس اندازه گیری های مکرر تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: آموزش ذهن آگاهی بر افزایش تاب آوری (۰/۰۱>P) و کاهش تحریف های شناختی (۰/۰۱>P) و مؤلفه های آن در بیماران روان تنی موثر بود. ذهن آگاهی از طریق انعطاف پذیری شناختی و ایجاد گسلش شناختی، موجب کاهش تحریف های شناختی می گردد. نتیجه گیری: ذهن آگاهی با تغییر راهبردهای مقابله ای از اجتناب به پذیرش احساسات و افکار، ایجاد خودآگاهی و اجتناب از تفکر خودکار، باعث کاهش تحریف های شناختی و افزایش تاب آوری می گردد و می تواند به عنوان آموزشی برای توان بخشی و ارتقای کیفیت زندگی بیماران مبتلا به اختلالات روان تنی به کار رود.

مقدمه: اسکیزوفرنیا یکی از اختلالات مزمن روانپزشکی است که به سبب علائم مثبت و منفی، به ویژه علائم منفی، باعث افت عملکرد در زمینه های فردی، اجتماعی و خانوادگی می شود. هدف: بنابراین پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی تحریک الکتریکی مستقیم تراجمجمه ای در ترکیب با دارودرمانی بر علائم منفی اسکیزوفرنیا انجام گرفت. روش: نوع مطالعه، مورد منفرد با طرح خط پایه چندگانه و پیگیری بود. چهار بیمار با تشخیص قطعی اسکیزوفرنی توسط روانپزشک بصورت هدفمند و دردسترس انتخاب شدند.جهت سنجش علائم منفی از مقیاس اندازه گیری علائم منفی اندرسن(۱۹۸۲)استفاده شد. بیماران بصورت پلکانی وارد فاز مداخله شده و ده جلسه متوالی تحریکی با شدت دو میلی آمپر براساس پروتکل ساندرام و همکاران(۲۰۰۹)دریافت کردند و درپایان جلسات دوم، چهارم، ششم، هشتم و دهم، مصاحبه انجام شد و نمرات در فاز مداخله ثبت گردید. دو هفته پیگیری انجام شد. برای تحلیل داده ها نیز از شاخص روند و ثبات استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد تحریک الکتریکی مستقیم تراجمجمه ای در ترکیب با دارودرمانی بر ناگویی( فقرکلامی) و نقص توجه در هر چهار آزمودنی بیشترین اثربخشی را داشته و تاثیر آن بر کندی-یکنواختی عاطفی، بی ارادگی و فقدان لذت، بسته به سن، مدت زمان ابتلا و رژیم دارویی بیمار متفاوت بوده است. نتیجه گیری: در نتیجه بر اساس یافته های مطالعه حاضر می توان گفت؛ تحریک الکتریکی مستقیم تراجمجمه ای می تواند به عنوان درمانی مکمل با دارودرمانی در کاهش علایم منفی اسکیزوفرنیا بکار گرفته شود.