مرضیه دورانه کرد

هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تعاملی نوع دستورالعمل کانون توجه و دو شیوه یادگیری (کم خطا و پرخطا) بر عملکرد و یادگیری مهارت پرتاب دارت بود. این احتمال وجود دارد که با تغییر دشواری کارکردی تکلیف، نوع دستورالعمل کانون توجه اثر متفاوتی بر عملکرد داشته باشد. تعداد60 دانشجوی دختر به طور تصادفی در شش گروه درونی-کم خطا، بیرونی -کم خطا، کنترل-کم خطا، درونی-پرخطا، بیرونی-پرخطا و کنترل-پرخطا قرار گرفتند. گروه کم خطا تمرین خود را از فاصله کم نسبت به هدف آغاز و به تدریج فاصله را بیشتر می کردند. در گروه پرخطا عکس این قضیه اجرا می شد. گروه توجه درونی، توجه خود را به آرنج و مچ دست پرتاب و گروه بیرونی توجه خود را به صفحه دارت معطوف می کردند. افراد پس از پیش آزمون 5 بلوک 60 کوششی را اجرا کردند و 48 ساعت بعد در آزمون یادداری شرکت نمودند. از آزمون تحلیل واریانس عاملی جهت تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد که در گروه کم خطا بین کانون توجه درونی و بیرونی تفاوت معنی داری وجود ندارد (p>0.05) اگرچه در شرایط یادگیری پرخطا، بین گروه ها تفاوت معنی داری مشاهده شد (p=0.043). همچنین نتایج نشان داد در گروه توجه درونی بین شرایط تمرینی کم خطا و پرخطا تفاوت معنی داری به نفع گروه کم خطا وجود دارد (p= 0.012). بر اساس نتایج این پژوهش، به نظر می رسد، نقش چالش برانگیزی شرایط تمرین در اثرگذاری نوع دستورالعمل کانون توجه، بسیار حائز اهمیت است و پیشنهاد می شود در شروع تمرین، در هنگام استفاده از دستورالعمل کانون توجه درونی از یادگیری به شیوه کم خطا استفاده شود.