فرانک پورحسینی

نظریه شناخت بدن مند پیشنهاد می کند که فرایندهای شناختی در دل نواحی مغزی درگیر در برنامه ریزی و اجرای حرکتی و همچنین نواحی مسئول پردازش ورودی حسی نهفته است. اگر طبق دیدگاه شناخت بدن مند سیستم های شناختی و سیستم های ادراکی/حرکتی عمیقاً درهم تنیده شده باشند و رابطه علی معلولی بین آن ها باشد پس فعالیت شناختی باید باعث ایجاد تغییرات در حرکات قابل مشاهده بشود، به همین علت ما در این تحقیق از بیست دانشجوی دختر فارسی زبان (میانگین سنی 4± 21 سال) خواستیم در حین ایستادن آرام بر روی تخته تعادل به شانزده جمله دارای فعل حرکتی به سمت جلو و یا عقب گوش دهند و سپس به بررسی انحراف استاندارد و میانگین درون کوششی مرکز فشار (CoP) آن ها در حین گوش دادن به جملات پرداختیم این آزمون در سه روز متوالی تکرار شد. تجزیه وتحلیل انحراف استاندارد CoP نشان داد که گشت وگذارهای مرکز فشار در زمان شنیدن افعال حرکتی نسبت به خط پایه تغییر معنی دار پیدا کرد ولی هیچ یک از اثرات اصلی برای میانگین CoP معنی دار نبود. تغییرات نوسانات CoP نسبت به نوسانات طبیعی بدن در حین اینکه از شرکت کنندگان خواسته شده بود ثابت بایستند و فقط به جملات گوش دهند نشان از جفت شدگی شناخت و عمل دارد که در رفتار حرکتی آن ها نمود پیدا کرد.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی ظهور مهارت برجسته در پرتاب آزاد بسکتبال در سطوح مختلف مهارتی طبق مدل یادگیری نیوول بود.شرکت کنندگان در سه گروه مهارتی (10=n)، مرحله هماهنگی، مرحله کنترل هماهنگی و مرحله بهینه سازی قرار گرفتند و تعداد 350 شوت ثابت را از هفت نقطه پارامتری (74/2، 35/3، 96/3، 57/4، 18/5، 79/5، 4/6)، هر نقطه 50 شوت انجام دادند. نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد دقتِ افرادی که در مرحله سوم نیوول قرار داشتند، در نقطه 57/4 متری که همان خط پنالتی است، به طور معنی داری از پیش بینی معادله رگرسیون بالاتر بود و از ظهور مهارت برجسته حمایت کرد (05/0>P)، ولی سایر نقاط از اصول تغییرپذیری نیرو پیروی کردند و با افزایش پارامتر مسافت دقت اجرا کاهش یافت. همچنین بررسی رگرسیون چندگانه نشان داد که سایر نقاط مشارکتی در ظهور مهارت برجسته ندارند و این نتیجه شاید دلیلی باشد برای رد کردن دیدگاه عمومی بودن در به وجود آمدن مهارت برجسته.

هدف از این پژوهش بررسی تأثیر انواع موزیک بر ادراک عمق در شرایط خستگی بود. جامعه آماری تحقیق حاضر دانشجویان دختر دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران بودند که 45 نفر از آنها (میانگین سنی 16/2± 3/23 سال) داوطلبانه در این تحقیق شرکت داشتند. شرکت کننده ها به سه گروهِ موزیک کند، موزیک تند و گروه کنترل تقسیم شدند. در ابتدا از هر سه گروه پیش آزمون ادراک عمق به وسیله دستگاه ادراک عمق به عمل آمد، سپس به آنها فعالیت بدنی مشابه داده شد تا به آستانه خستگی برسند. پس از بروز خستگی مجدداً خطای ادراک عمق آزمودنی ها اندازه گیری شد. سپس به منظور ارزیابی تأثیر موزیک بر ادراک عمق ورزشکاران در شرایط خستگی از آزمودنی ها خواسته شد به مدت 3 دقیقه به موسیقی مختص به هر گروه گوش دهند و بلافاصله ادراک عمق آنها به عنوان پس آزمون اندازه گیری شد. برای بررسی و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد. یافته های تحقیق حاضر نشان داد که موزیک تند، تغییر معنا داری در خطای ادراک عمق ایجاد نکرد (602/0P=)، اما موزیک کند این خطا را به طرز معنا داری کاهش داد (006/0 P=).