مهناز فلاحی خشت مسجدی

اهداف بر اساس یافته ها، سبک های مقابله کودکان و نوجوانان با پریشانی و سازگاری رابطه دارد. با وجود اهمیت و پیامدهای پاسخ های مقابله کودکان، هیچ معیار پذیرفته شده ای برای اندازه گیری مقابله کودکان وجود ندارد. بنابراین، پژوهش حاضر با هدف بررسی پایایی، روایی و مدل یابی ساختاری پرسش نامه رفتارهای مقابله ای کودکان ( CCBQ ) انجام شد. مواد و روش   ها این پژوهش بر اساس روش همبستگی صورت گرفت و مطالعه روی دانش آموزان 10 تا 16 ساله ساکن استان گیلان انجام شد. تعداد 300 دانش آموز (139 دختر و 161 پسر با میانگین سنی ​​ 23/13 سال) با استفاده از روش نمونه گیری چندمرحله ای انتخاب شدند. روایی پرسش نامه از طریق روش تحلیل عاملی اکتشافی، تأییدی و روایی ملاکی هم زمان بررسی شد. پایایی پرسش نامه نیز با استفاده از روش های آلفای کرونباخ و بازآزمایی بررسی شد. اعتبار صوری و محتوایی پرسش نامه CCBQ به تأیید استادان روان شناسی رسید. داده ها با استفاده از نگارش 22 نرم افزار SPSS و نگارش 16 نرم افزار AMOS تجزیه و تحلیل شدند. یافته   ها تحلیل عاملی اکتشافی با استفاده از مؤلفه های اصلی و چرخش واریماکس نشان داد که درنهایت، 41 سؤال اندازه گیری مقابله ای سه عاملی شامل انحراف از مشکل، کنارآمدن با مشکل برای بهبود مسئله و کنارآمدن ویرانگر، بیش از 9/60 درصد از کل واریانس ها را تبیین می کنند. روایی هم گرایی پرسش نامه، ارتباط رضایت بخش بین نمره کل ابعاد را نشان داد. برای تعیین اعتبار هم زمان ( CCBQ ) از اضطراب حالت صفت کودکان استفاده شد که نتایج همبستگی معنادار بودند. آلفای کرونباخ و روش آزمون مجدد برای کل مقیاس بین 74/0 تا 91/0 بود. ارزیابی این آزمون، قابلیت اطمینان قوی و اعتبار اولیه مناسب را نشان داد. نتیجه   گیری بر اساس نتایج به دست آمده از تحلیل روایی و پایایی پرسش نامه رفتار مقابله ای کودکان، این ابزار اعتمادپذیر و معتبر است و می تواند رفتارهای مقابله با مشکلات هیجانی کودکان و نوجوانان جامعه ایرانی را بررسی کند، اما باید مطالعات آینده در جمعیت بالینی هم انجام گیرند.

مقدمه: بار مسئولیت مراقبت از بیماران روان پریش می تواند باعث افزایش استرس و کاهش سلامت روان، کیفیت زندگی و رضایت زناشویی در آن ها گردد. هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه سلامت روانی، تاب آوری و رضایت زناشویی در زنان دارای همسر مبتلا به اختلالات اسکیزوفرنی و اختلال خلقی با زنان همسران سالم انجام شد. روش: روش پژوهش توصیفی- تحلیلی و جامعه آماری شامل همسران تمامی بیماران مرد بستری شده در سال ۱۳۹۴ تا ۱۳۹۵ در بیمارستان روان پزشکی شفا رشت بود که تشخیص یکی از اختلال روان پریش گرفته اند. ۱۸۷ زن با استفاده از نمونه گیری بر مبنای هدف و ۱۸۷ زن دارای همسر بهنجار انتخاب شدند و سه پرسشنامه چک لیست سلامت روان، تاب آوری کانر، دیویدسون و رضایت زناشویی انریچ را تکمیل نمودند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزارspss-۲۲ و روش آماری تحلیل کوواریانس چندمتغیری استفاده شد. یافته ها: پژوهش نشان داد که بین دو گروه زنان از لحاظ سلامت روان (۴/۳۸۷ t=) تفاوت معنی داری وجود داشت. زنانی که دارای همسران مبتلا به روان پریش بودند در زیر مؤلفه های سلامت روان دارای علائم بیشتری نسبت به زنان دارای همسر سالم بودند. تاب آوری زنان دارای مردان مبتلا به اختلالات روان پریش نسبت به گروه بهنجار کمتر بود (۳/۲۳۱ t=) (۰۰۱/ ۰P=). مؤلفه های رضایت زناشویی؛ در سطح ۰/۰۵ معنی دار بوده است. این امر نشانگر پایین بودن رضایت زناشویی این زنان نسبت به گروه همتا بود. نتیجه گیری: مسئولیت زندگی در بین زنان دارای همسر مبتلا به اسکیزوفرنی به دلیل افت شدید عملکرد این بیماران بیشتر از اختلالات دو قطبی بوده است که این فشارهای روانی باعث پایین آمدن کیفیت زندگی، تاب آوری و نارضایتی از زندگی زناشویی، شده که منجر به کاهش سلامت روانی آنان می گردد.

هدف : پژوهش حاضر با هدف بررسی ویژگی های روان سنجی و ساختار عاملی مقیاس رضایت از زندگی در یک نمونه از بیماران سرپایی روان پزشکی در مرکز روان پزشکی شفا رشت در سال 1393-1392 انجام شد. روش : 131 بیمار مبتلا به اختلال روان پزشکی (57 زن و 74 مرد)، با روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و مقیاس رضایت از زندگی را به همراه پرسش نامه های اضطراب بک، افسردگی بک، مقیاس 21 گویه ای افسردگی، اضطراب و استرس، مقیاس ناامیدی بک، مقیاس عزت نفس کوپر اسمیت و مقیاس دلیلی برای زندگی تکمیل کردند. یافته ها : تحلیل داده ها نشان می دهد که ساختار عاملی مقیاس رضایت از زندگی تک بُعدی است و براساس نتایج یافته های تحلیل عاملی اکتشافی و تحلیل عاملی تأییدی، مدل ساختار عاملی با یک بُعد دارای بهترین برازندگی خواهد بود. همسانی درونی مقیاس برابر با 75/0 و پایایی بازآزمایی برابر با 64/0 است. تفاوت معناداری بین رضایت از زندگی مردان و زنان مشاهده نشد. نتیجه گیری : نتایج پژوهش نشان می دهند که مقیاس رضایت از زندگی، یک ابزار قابل اعتماد و معتبر برای اندازه گیری رضایت از زندگی در میان بیماران سرپایی و بیماران روان پزشکی بعد از ترخیص است.