ملیحه سرابندی

مقدمه و هدف: فعالیت بدنی و به ویژه تبحرحرکتی کودکان از جنبه های مختلفی مورد مطالعه قرار گرفته است. هدف از پژوهش حاضر تعیین همبستگی بین نمرات غربالگری حرکت کارکردی با تبحرحرکتی و فعالیت بدنی کودکان 10 تا 13 ساله (با میانگین 72/11 و انحراف استاندارد 932/0) استان تهران بود. روش شناسی: در این پژوهش توصیفی همبستگی، تمام کودکان مدارس ابتدایی استان تهران به عنوان جامعه مورد مطالعه مدنظر قرار گرفتند که از بین آنها 94 دختر به روش تصادفی خوشه ای انتخاب شد. تبحرحرکتی، فعالیت بدنی و کارکرد حرکت آنها به ترتیب با آزمون برونینکس اوزرتسکی-فرم کوتاه (BOT-2)، فرم کوتاه پرسشنامه بین المللی فعالیت بدنی کودکان و نوجوانان (IPAQ-SF) و آزمون غربالگری حرکت کارکردی (FMS) مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: آزمون ضریب همبستگی پیرسون نشان داد که بین نمرات آزمون غربالگری حرکت کارکردی کودکان با نمره کل برونینکس اوزرتسکی آنها ارتباط معنی داری وجود دارد (000/0P=) اما، همبستگی بین نمره کل آزمون غربالگری حرکت کارکردی با نمره کل سطح فعالیت بدنی معنی دار نبود (267/0P=). بحث و نتیجه گیری: به طور کلی با توجه به وجود ارتباط معنی دار بین حرکت کارکردی و تبحر حرکتی می توان در گام بعدی به استفاده از مداخله های زود هنگام و مطالعه اثر آنها بر بهبود عملکرد و تبحر حرکتی کودکان روی آورد.

هدف پژوهش حاضر، مطالعه رابطه کمال گرایی ورزشی و انگیزه پیشرفت با موفقیت ورزشی بود. جامعه آماری شامل تمامی ورزشکاران شرکت کننده در لیگ برتر کبدی بود که به صورت تصادفی 144 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. نتایج آزمون ضریب همبستگی پیرسون نشان داد بین کمال گرایی مثبت و انگیزه پیشرفت با موفقیت ورزشی هم بستگی به صورت مثبت معنادار و بین ابعاد منفی کمال گرایی و موفقیت ورزشی هم بستگی به صورت منفی معنادار می باشد. آزمون تحلیل رگرسیون نشان داد که کمال گرایی میزان 51 و انگیزه پیشرفت 48 درصد از تغییرات موفقیت ورزشی را تبیین می کند. در نهایت می توان گفت به منظور دست یابی به موفقیت، همواره ورزشکار نیازمند به حفظ سطح مطلوبی از کمال گرایی بوده و انگیزه لازم می تواند به عنوان یک نیروی پیش برنده در جهت دستیابی به اوج عملکرد مثمر ثمر باشد.

زمینه و هدف : یادگیری مهارت حرکتی و خودکارامدی، به حمایت و بازخورد حمایتی نیاز دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین تأثیر بازخورد قیاسی- اجتماعی مثبت و حمایت خودمختاری بر خودکارامدی و یادگیری مهارت هدف گیری پرتابی دانش آموزان 8 تا 9 ساله مدارس منطقه 5 تهران بود. مواد و روش ها: 60 دانش آموز راست دست به روش در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند و بر اساس قد، وزن، سطح مهارت رشدی و نمرات پیش آزمون، در چهار گروه 15 نفره «ارایه بازخورد قیاسی- اجتماعی مثبت، حمایت خودمختاری، ارایه هم زمان بازخورد قیاسی- اجتماعی مثبت و حمایت خودمختاری و شاهد» قرار گرفتند. مرحله اکتساب شامل شش بلوک ده کوششی بود. در گروه های بازخورد قیاسی- اجتماعی مثبت، شرکت کنندگان علاوه بر بازخورد واقعی بعد از هر بلوک، بازخوردی در رابطه با عملکردشان نسبت به سایر کودکان دریافت کردند و در گروه های حمایت خودمختاری، شرکت کنندگان فرصت انتخاب رنگ کیسه ها را قبل از هر بلوک داشتند. میانگین ها با استفاده از تحلیل واریانس دو عاملی ترکیبی با تکرار سنجش عامل آخر و آزمون تحلیل واریانس یک طرفه بین گروهی با اصلاح Bonferroni مقایسه گردید. یافته ها: ارایه بازخورد قیاسی- اجتماعی و حمایت خودمختاری می تواند از طریق افزایش خودکارامدی، اجرا و یادگیری حرکتی کودکان را بهبود بخشد. نتیجه گیری: اثر مثبت ارایه هم زمان بازخورد قیاسی- اجتماعی و حمایت خودمختاری بر یادگیری حرکتی کودکان، به طور قابل ملاحظه ای بیشتر است.

زمینه و هدف: هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي تأثير آموزش گروهي روان شناسي مثبت نگر بر رضايت از تصوير تن (Body image) دانش آموزان نوجوان دختر شهرستان کوهدشت بود. مواد و روش ها: این تحقیق به روش نیمه آزمایشی، با طرح پیش آزمون- پس آزمون و همراه با گروه شاهد انجام شد. از میان دانش آموزان دختر دوره متوسطه شهرستان کوهدشت که رضایت پایینی را از تصویر تن خود گزارش نمودند، 32 نفر به صورت تصادفي انتخاب شدند و در دو گروه آزمايش و شاهد قرار گرفتند (در هر گروه 16 نفر). ابزار پ ژوهش، پرسش نامه رضایت از تصویر تن (Satisfaction with Body Image Scale یا SWBIS) بود. ابتدا از دو گروه پيش آزمون گرفته شد. آموزش مثبت نگری در 14 جلسه یک ساعته و به صورت دو بار در هفته برای گروه آزمايش به اجرا درآمد و گروه شاهد هيچ آموزشي دريافت نکرد. در پايان، از دو گروه پس آزمون به عمل آمد. داده ها با استفاده از آزمون تحليل کواريانس مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. یافته ها: رضایت از تصوير تن دانش آموزاني که مداخله آموزش گروهي روان شناسی مثبت نگر را دريافت کرده بودند، در مرحله پس آزمون بهبود يافت (001/0 > P). نتيجه گيري: از نتايج به دست آمده چنین مي توان نتيجه گیری کرد که آموزش روان شناسی مثبت نگر با تکیه بر فضایل و توانایی های فرد، می تواند نگرش وی را نسبت به خود و تصوير تن خود تغییر دهد. از این رو، آموزش روان شناسی مثبت نگر به دختران نوجوان، بر بهبود تصویر تن آن ها اثربخش بوده است.