سلطنت روایی

زمینه و هدف: منابع انسانی، حیاتی ترین منبع هر سازمانی است و ضعف در مدیریت سرمایه های انسانی را می توان مهم ترین تهدید برای موفقیت بلندمدت سازمان قلمداد کرد. در این راستا پژوهش حاضر با هدف شناسایی و اولویت بندی ریسک های منابع انسانی مؤثر بر عملکرد دانشگاه فنی و حرفه ای اجرا شده است. روش: این پژوهش کاربردی با روش آمیخته متوالی (کیفی کمّی) اجرا شده است. مشارکت کنندگان بخش کیفی، استادان و مدیران دانشگاه های فنی وحرفه ای بودند. به کمک نمونه گیری گلوله برفی، ۱۵ نفر برای نمونه آماری انتخاب شد. اطلاعات به دست آمده از طریق مصاحبه نیمه ساختاریافته گردآوری و با روش تحلیل مضمون تجزیه وتحلیل شد و پس از این مرحله، عوامل به دست آمده اعتباریابی شد. جامعه آماری در بخش کمّی، استادان و کارکنان دانشگاه فنی و حرفه ای بودند که داده های آن به روش پرسش نامه گردآوری و با استفاده از مدل معادلات ساختاری در نرم افزار پی ال اس تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: ریسک های منابع انسانی مؤثر بر عملکرد در سه بعد شامل ریسک های اهداف منابع انسانی، ریسک های فرایندی منابع انسانی و ریسک های سرمایه انسانی و 15 مؤلفه شناسایی شدند. همچنین نتایج بخش کمی نشان داد که دسته بندی انجام شده قابل تایید است. نتیجه گیری: باتوجه به اهمیت عامل انسانی، مدیریت ریسک های شناسایی شده باعث افزایش اعتماد کارکنان و ارتقاء عملکرد دانشگاه و ایجاد تمایز و برتری می گردد در غیر اینصورت باعث از دست دادن فرصت های محیطی، عقب ماندن از رقبا و کاهش عملکرد می گردد.

فرهنگ کار، به عنوان شیوه زندگی، نقش بنیادی و زیربنایی در ارتقای سطح پویایی جوامع دارد. شناسایی مبانی فلسفی مرتبط با تئوری فرهنگ کاری در سازمان، و تبیین پارادایمی که نظریه در چارچوب آن قرار خواهد گرفت، راهنمای ارزشمندی برای مدیران در راستای به کارگیری اصول تئوری فرهنگ کاری در سازمان ها جهت دستیابی به بهره وری هر چه بیشتر خواهد بود. به همین منظور پژوهش حاضر به تبیین ماهیت پارادایم غالب بر تفکرات نظریه پردازان تئوری فرهنگ کاری پرداخته است. در این راستا با دو روش به بررسی و تبیین رهیافت عینی گرا و ذهنی گرا و نظم دهی- تغییر بنیادی تئوری فرهنگ کاری پرداخته ایم: 1- با شناسایی پیش فرض های بنیادین مبانی فلسفی شامل هستی شناسی، معرفت شناسی، انسان شناسی و روش شناسی و 2- هم چنین پیش فرض های مبانی جامعه شناختی نظریه. نتایج بررسی حاضر نشان می دهد که نظریه پردازان تئوری فرهنگ کاری از رویکرد ذهنی گرا در ارائه مفروضات بنیادین، دیدگاه تغییر بنیادی در تبیین مبانی جامعه شناختی تئوری، و پارادایم غالب انسان گرای بنیادی برخوردارند.

در میان آفریده های خداوند متعال، انسان بارزترین آن هاست. آیاتی که درباره نشانه های قدرت الهی است، از انسان آغاز می شود. «من آیاته ان خلقکم من تراب ثم اذا انتم بشر تنتشرون». در اسلام، انسان ها دعوت به شناخت اصالت وجودی خود شده اند. از طرف دیگر خودشناسی، مقدمه خداشناسی است. اگر انسان خود را خوب بشناسد، خدای خود را نیز بهتر می شناسد. رشد هویت در انسان بدون رشد خودآگاهی امکان پذیر نیست. انسان ها دارای ارزش های بالقوه هستند، که اگر به فعلیت برسند، او را به مقام انسان واقعی می رساند. در این راستا، دین و تعالیم مذهبی راه گشا هستند و به انسان در جهت رسیدن به کمال و تعالی و دستیابی به مقام والای انسان کامل کمک می کنند. ما نیز به عنوان یک مسلمان در جامعه ایران، متأثر از آموزه های دینی هستیم. به نوعی می توان گفت که هویت ایرانی و اسلامی یکی است. برای مصون ماندن از بحران هویت، پایبندی به دین ضرورت دارد. تعالیم ادیان آسمانی مخصوصاً دین مبین اسلام درزمینه هویت پذیری بسیار غنی است. زیربنای هویت از هر نوع و با هر عنوانی که باشد، دین و مذهب است و بحران های هویتی در صورت بی توجهی یا کم توجهی به مباحث دینی پیش می آید. با توجه به مطرح شدن مباحثی چون عصر جهانی شدن و تهدید هویت ملی و دینی؛ ضرورت اهتمام بیشتر مسئولین به بحث هویت یابی احساس می گردد. پژوهش حاضر با رویکرد بررسی نقش دین در هویت انسان صورت گرفته است. این پژوهش از نوع توصیفی بوده و برای جمع آوری اطلاعات از روش کتابخانه ای استفاده شده است.

به باور بسیاری از محققین آنچه تحقیقات کارآفرینی را از سایر مطالعات در حوزه های مختلف علمی نظیر مدیریت متمایز می سازد توجه و تاکید بر پژوهش در خصوص فرصت های کشف شده توسط کارآفرینان است. به بیان دیگر کارآفرینی به معنای رفتارهایی است که منجربه کشف وبهره برداری فرصت ها توسط افراد و سازمان ها می باشد اما فرصت به مجموعه ای از شرایط اطلاق می گردد که نیاز به محصول، خدمت و یا کسب وکار جدیدی را ایجاد می نماید. تشخیص فرصت اشاره به فرایند درک امکان پذیری یک محصول، خدمت یا کسب وکار سودآور اشاره دارد. به عبارت دیگر فرصت ها تا تشخیص داده نشوند نمی توانند به بهره برداری برسند. فرصت ها در محیط در دسترس هستند و در انتظار کشف شدن هستند. با توجه به بسط مطالعات زیر از اندیشه و آراء صاحب نظران این حوزه استفاده شده تا تفهیم موضوع بیشتر حاصل آید.

در نظام اسلامی، انسان از ارزش والایی برخوردار بوده و مسئول و حاکم بر سرنوشت خویش است ؛ تا جایی که خلیفه الهی در روی زمین و امانت دار اوست که باید ارزش وجودی خود را شناخته و از امکانات و استعدادهای خود نهایت استفاده را ببرد. دین اسلام، مردم را به انجام فعایت (کار) دعوت می کند و از انسان ها می خواهد که از کار خویش، دیگران را نیز بهره مند سازند و به طور غیر مستقیم مردم را تشویق به کارآفرینی و ایجاد شغل می کند تا از فقر و گرسنگی در یک جامعه اسلامی جلوگیری شود. از نظر اسلام،کارآفرین فرد تلاش گری است که با اتکا به نفس وتوکل به خداوند بتواند از حداکثر توانایی های جسمی،مادی و تخصصی خود ازراه حلال در جهت منافع خود درجامعه ای که در آن زندگی می کند استفاده نماید. یک انسان مومن به تمام معنا می تواند یک کارآفرین باشد. یک کارآفرین می کوشد تا با قدرت خلاقیت و ابتکار، تصمیم گیری به موقع ،تکیه بر وجدان کاری و انضباط؛ اطلاعات شغلی خود را همواره تعمیق و توسعه داده و محیط کاری خود را به یک محیط کاری بهره ور ،پویا و شاداب و خداپسندانه تبدیل نماید. بنابر این در این نظام ارزشی، کارخلاق و مولد منشاء کسب مال و درآمد و کلید استفاده از منابع طبیعی و خدا دادی به حساب می آید و کارآفرینی نیز یکی از پایه های مهم اقتصاد اسلامی به شمار می رود. از طرفی باید گفت که کارآفرینی باید در دانشگاه ها و مراکز علمی و تحقیقاتی ما به صورت انگیزه ای عام، امری مقدس و یک عبادت تلقی شود. دانشگاه اسلامی هم چون جامعه اسلامی جایی است که ارزش های حاکم در آن، ارزش های اسلامی است. در چنین فضایی، اخلاق و اخلاق مداری از جایگاه ویژه ای برخوردار بوده و قرب الهی، سعادت و کمال فردی؛ غایت اخلاق است. با عنایت به موارد مطرح شده می توان گفت که در دنیای امروز، سرمایه انسانی عامل مهم و با ارزشی است که باید در راستای نظام ارزشی حاکم با تکیه بر اخلاقیات از قابلیت های موجود آن استفاده گردد و زمینه های لازم جهت دستیابی افراد به کمال انسانی فراهم گردد.در این میان دانشگاه ها می توانند نقش تعیین کننده ای داشته باشند ؛ تا انشا.... به مدد پرورش قابلیت ها و استعدادهای سرمایه های انسانی؛ شاهد رشد و بالندگی ایران اسلامی باشیم.