پیمان سیدی

هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش محدودیتها در انگیزه مشارکت گردشگران ورزشهای زمستانی پیستهای اسکی توچال و شمشک بود. محدودیتهای گردشگری در ایران از مباحث مهمی است که آنطورکه باید به آن پرداخته نشده است؛ متأسفانه در سالهای اخیر نهتنها اقدام رضایتبخشی بهمنظور رفع محدودیتها برداشته نشده؛ بلکه بیتوجهی به آن موجب بروز مسائل زیادی شده که در نتیجه آن گردشگر ایرانی بهجای کسب آرامش در سفر، از حضور دوباره در مقصد گردشگری منصرف میشود و نتیجه چنین سلب آرامشی تنها محدود به شخص گردشگر نبوده و اثرات آن در محیط خانواده و جامعه و محل کار قابل مشاهده خواهد بود. جامعه آماری پژوهش، کلیه گردشگران پیستهای اسکی شمشک و توچال بودند که حداقل سالی 3 مرتبه به پیستهای اسکی مراجعه داشتند. بنابراین با توجه به عدم دسترسی به تعداد معین جامعه و نامعین بودن حجم آن از طریق فرمول کوکران ابزار گردآوری اطلاعات برای محدودیتها و انگیزههای .(N= حجم نمونه تعیین گردید ( 141 گردشگران پرسشنامه وی ( 2008 ) بود که روایی صوری و محتوایی آنها در پژوهشهای پیشین تأیید شده بود. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین متغیر محدودیتها و ابعاد آن با میزان انگیزههای - 0/362 ، P=0/ مشارکت گردشگران ورزشهای زمستانی ارتباط معنادار و معکوس وجود دارد ( 001 و ساختاری (t=- 2/251 ،B=- 0/ همچنین از بین ابعاد محدودیتها، مؤلفههای درون فردی ( 247 .(r= پیشبین قویتری برای متغیر انگیزهها بودند. لذا با توجه به نتایج بهدستآمده، (t=- 2/331 ،B=- 0/238) تسهیل بخشیدن حضور گردشگران از طریق آموزش و کسب تجارب مثبت از اسکی کردن و رفع محدودیتهای ساختاری به لحاظ وجود امنیت و ایمنی برای گردشگران در ایجاد انگیزه و حضور مجدد و مداوم آنان تأثیرگذار است.

با نگاهی به درآمدهای ارزی مقاصد معروف گردشگری دنیا، می توان گفت وفاداری گردشگر یکی از معیارهای مهمی است که می تواند تعیین کننده میزان موفقیت مقاصد گردشگری باشد. جلب گردشگران زیاد، نیازمند به وجود آمدن حس اعتماد در آن ها است. با ایجاد حس اعتماد در گردشگران، می توان حس وفاداری در آن ها را ایجاد و زمینه را برای به وجود آمدن تمایل به بازدید مجدد از آن مقصد گردشگری فراهم کرد. به همین دلیل، شخصیت برند مقصد گردشگری و تأثیری که این مفهوم می تواند بر باورها و نگرش های روانی و الگوهای رفتاری گردشگران داشته باشد. هدف پژوهش حاضر، مطالعه تأثیر شخصیت برند مقصد گردشگری بر همخوانی خودپنداره گردشگر و اعتماد به مقصد گردشگری است. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی بوده و از نظر روش جمع آوری داده ها نیز توصیفی-پیمایشی است. جامعه آماری پژوهش حاضر، شامل؛ آن دسته از گردشگران خارجی است که در تابستان 1395 به شهر تهران سفر کرده اند و از پل طبیعت در این شهر بازدید کرده اند. از این جامعه، نمونه ای به حجم 216 نفر و به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. به منظور گردآوری داده های پژوهش، پرسشنامه محقق ساخته ای حاوی 30 سؤال بر اساس مرور ادبیات پژوهش طراحی شده است. روایی و پایایی پرسشنامه مورد نظر، قبل از جمع آوری داده ها مورد بررسی قرار گرفت و تائید شد. به منظور بررسی داده های پژوهش و آزمون فرضیه های پژوهش، از آمار توصیفی و استنباطی در نرم افزارهای "اس پی اس اس" و"لیزرل" استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد ابعاد شخصیت برند مقصد گردشگری تأثیر مثبتی را بر همخوانی خودپنداره گردشگر و اعتماد به مقصد گردشگری مجدد وی از مقصد گردشگری تهران دارد.

مقدمه: با رشد صنعت گردشگری، اهمیت سنجش رضایت گردشگران به مثابه ابزاری برای رشد و ایجاد مزیت رقابتی، مورد توجه قرار گرفته است. توجه به مسئله گردشگری زمانی مهم جلوه می کند که بدانیم بر اساس آمارهای موجود، صنعت گردشگری دومین منبع درآمد بیش از 49 کشور در حال توسعه است و راهبردی برای افزایش درآمد و فقرزدایی در بین کشورها به حساب می آید. روش تحقیق: پژوهش حاضر از حیث هدف، پژوهشی کاربردی و از حیث روش انجام آن در زمره پژوهش های توصیفی – همبستگی طبقه بندی می شود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی جهت تحلیل ویژگی های جمعیت شناختی و همچنین محاسبه فراوانی ها، میانگین و انحراف استاندارد استفاده شد و به منظور تحلیل استنباطی داده ها، از ضریب آلفای کرونباخ برای تعیین ثبات درونی ابزار، از آزمون KMO و کرویت بارتلت جهت مناسب بودن حجم نمونه و درست بودن تفکیک عامل ها و برای تعیین ارتباط علّی بین متغیرها از روش مدل معادلات ساختاری (SEM) استفاده شد. یافته ها: نتایج این پژوهش می تواند به فهم بهتری از عوامل مؤثر بر رضایت گردشگرانی که از یک مقصد گردشگری دیدن می کنند و اندازه گیری آن از طریق این سازه کمک کند. نتیجه گیری: ابعاد عوامل مؤثر بر رضایت گردشگران در این پژوهش آگاهی از مقصد، تصویر مقصد و ارزش ویژه برند مقصد گردشگری در نظر گرفته شده بود.

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی عوامل تأثیرگذار بر کیفیت اجرای بودجه ریزی مبتنی بر عملکرد در سازمان های پروژه محور بخش مسکن ایران است. روش: این پژوهش کیفی- کمّی است؛ در بُعد کیفی از تحلیل تم، و در بُعد کمّی از فن فازی- دلفی و کپراس توسعه یافته استفاده شده است. عوامل مورد بررسی پژوهش از طریق مصاحبه با خبرگان و تحلیل تم به دست آمد. جامعه آماری پژوهش شامل کارکنان متخصص در حوزه برنامه ریزی و بودجه بندی شرکت های پروژه محور فعال در بخش مسکن ایران هستند. روش نمونه گیری به صورت هدفمند بوده، و حجم نمونه (20 نفر) مشتمل بر متخصصینی بوده که دانش و تجربه مرتبط در حوزه سازمان های پروژه محور در بخش مسکن را داشتند. برای غربال و اولویت بندی ابعاد و شاخص ها به ترتیب از دو پرسشنامه خبره سنجی و اولویت سنجی، و برای تجزیه وتحلیل از فنون فازی- دلفی و کپراس استفاده شده است. یافته ها: از میان شاخص های احصاء شده از مصاحبه با خبرگان، با استفاده از ابزار تحلیل تم و با استفاده از فن فازی-دلفی برای غربالگری، 13 شاخص دارای عدد دیفازی بالاتر از 7/0 بودند. برای اولویت بندی نهایی تکنیک کپراس توسعه یافته مورد استفاده قرار گرفت. با استفاده از تکنیک کپراس، سه شاخص شدت اهمیت (وزن 33/0)، میزان قطعیت (وزن 33/0) و تخصص خبرگان (وزن 33/0) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. با توجه به نتایج، شاخص ها عبارتند از: هوشمندسازی کسب وکار، زیرساخت های فناوری اطلاعات، شفافیت، ذینفعان، تدوین قوانین هم سو با بودجه عملکردمحور و نظارت که بیشترین اولویت را داشتند. نتیجه گیری: برای اجرای بهینه بودجه ریزی مبتنی بر عملکرد در بخش مسکن، هوشمندسازی کسب وکار، زیرساخت های فناوری اطلاعات، شفافیت و ذینفعان اولویت ویژه ای دارند.