کریم بابایی

بررسی نقش تمییزی سبکهای مقابله ای و تاب آوری روان شناختی در پیش بینی پروفایل آشفتگی روان شناختی در دانشجویان. روش: روش پژوهش، از نوع همبستگی و علّی مقایسه ای و جامعه آماری آن، دانشجویان غیر بومی دانشگاه ارومیه در سال تحصیلی 95-1394 بودند. از این جامعه، 200 دانشجوی ساکن خوابگاههای دانشگاه ارومیه به صورت تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه پروفایل آشفتگی روان شناختی، مقیاس تاب آوری و پرسشنامه سبکهای مقابله اندلر و پارکر استفاده شد. اطلاعات به دست آمده با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون، آزمون رگرسیون چندگانه و آزمون تحلیل واریانس چندمتغیّره تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: بین تاب آوری و پروفایل آشفتگی روان شناختی همبستگی منفی؛بین پروفایل آشفتگی روان شناختی و سبک مقابله ای هیجان مدار و اجتنابی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد و متغیّرهای سبکهای مقابله ای(هیجان مدار)، تاب آوری و جنسیت به خوبی توانستند پروفایل آشفتگی روان شناختی را پیش بینی کنند. همچنین نتایج تحلیل واریانس چند متغیّره نشان داد که میزان مؤلفه های پروفایل آشفتگی روان شناختی(افسردگی، اضطراب و استرس) در دانشجویان دختر و پسر به طور آماری متفاوت است. نتیجه گیری: با بهبود سبکهای مقابله ای و افزایش سطح تاب آوری دانشجویان، میزان افسردگی، اضطراب و استرس کاهش می یابد.

هدف پژوهش حاضر تعیین ویژگی های روان سنجی پرسش نامهُ فرسودگی ورزشی در بخشی از جامعة ایران می باشد. جامعه آماری این مطالعه را کلیه ورزشکاران رشته های والیبال، هندبال و بسکتبال شهر تبریز در سال 1391 تشکیل دادند. از بین ورزشکاران مذکور 184 نفر (69 نفر والیبالیست، 54 نفر هندبالیست و 61 نفر بسکتبالیست) بطور تصادفی انتخاب شدند. نتایج نشان داد اعتبار ابعاد سه گانه پرسش نامهفرسودگی ورزشی براساس آلفای کرونباخ بین 70/0 تا 81/0 است. بررسی های مربوط به روایی همگرا و روایی سازه پرسش نامه فرسودگی ورزشی نیز مؤید تایید روایی مقیاس مذکور بود. تحلیل عاملی همانند فرم اصلی، سه عامل همبسته ولی مجزا را برای پرسش نامه فرسودگی ورزشی شامل خستگی هیجانی و فیزیکی، کاهش احساس موفقیت، و کاهش ارزش را آشکار ساخت. می توان گفت که پرسش نامه فرسودگی ورزشی ابزاری قابل اعتماد و روا برای سنجش فرسودگی ورزشی در فرهنگ ایران می باشد.

هدف: هدف این پژوهش تعیین نقش سیستم های مغزی رفتاری، ویژگی های شخصیتی (نوجویی، پاداش وابستگی) و نگرانی آسیب شناختی در گرایش به اعتیاد در دانشجویان بود. روش: روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری این پژوهش را تمامی دانشجویان دانشگاه شهید مدنی آذربایجان در سال تحصیلی 94-93 تشکیل می داد. از این جامعه آماری تعداد 150 دانشجو به روش خوشه ای تصادفی چندمرحله ای انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه های سیستم های مغزی رفتاری (بازداری و فعال ساز رفتاری) کارور و وایت، نگرانی پنسیلوانیا، سرشت و منش کلونیجر و استعداد اعتیاد استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین نگرانی آسیب شناختی، سیستم بازداری رفتاری و استعداد به اعتیاد رابطه منفی و سیستم فعال ساز رفتاری و ویژگی شخصیتی نوجویی با استعداد به اعتیاد رابطه مثبت وجود دارد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده می توان با شناسایی افراد دارای سیستم فعال ساز رفتاری قوی و ویژگی نوجویی بالا تدابیری اندیشید که از گرایش به اعتیاد آن ها جلوگیری شود.

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش واقعیت درمانی گروهی مبتنی بر نظریه انتخاب بر اضطراب و امیدواری افراد وابسته به مواد در حین ترک بود. روش: روش پژوهش حاضر از نوع شبه آزمایشی و طرح پژوهش از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی افراد وابسته به مواد ساکن در کمپ های ترک اعتیاد شهرستان مراغه بودند. از این جامعه آماری تعداد 30 نفر به صورت تصادفی انتخاب و به تصادف در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گواه (15نفر) قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از پرسش نامه های اضطراب زونگ و امیدواری میلر استفاده شد. سپس گروه آزمایش طی 8 جلسه 90 دقیقه ای در جلسات آموزشی شرکت کردند. یافته ها: نتایج تحلیل کواریانس چندمتغیره نشان داد که آموزش واقعیت درمانی مبتنی بر نظریه انتخاب اضطراب را کاهش و امیدواری را افزایش می دهد. نتیجه گیری: با توجه به اهمیت سطح اضطراب و امیدواری در دوره ترک مواد، مراکز ترک اعتیاد می توانند با ارائه آموزش نظریه انتخاب به افزایش سطح امیدواری و کاهش اضطراب افراد پس از ترک مواد کمک کنند.

در این پژوهش اثربخشی آموزش مهارت های مدیریت زمان بر اهمال کاری دانش آموزان مورد مطالعه قرار گرفته است. بدین منظور نمونه ای شامل 70 دانش آموز به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای از بین تمامی دانش آموزان پسر مقطع متوسطه ی شهرستان تبریز انتخاب و سپس به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایش(n=35) و کنترل(n=35) قرار گرفتند. در مرحله ی بعد، ابتدا پرسشنامه ی اهمال کاری تاکمن(پیش آزمون) در هر دوگروه(آزمایش و کنترل) اجرا شد. سپس گروه آزمایش در طی 10 جلسه ی 2 ساعته تحت آموزش مهارت های مدیریت زمان قرار گرفتند. پس از اتمام جلسات پرسشنامه ی اهمال کاری(پس آزمون) دوباره در هر دو گروه مورد سنجش قرار گرفت. داده ها با روش تحلیل آنووا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده حاکی از آن است که آموزش مهارت های مدیریت زمان، اهمال کاری را در دانش آموزان کاهش می دهد. می توان نتیجه گرفت که اغلب دانش آموزان در طول سال تحصیلی برنامه مدونی برای مدیریت زمان مطالعه خود ندارند و این باعث پسرفت و شکست در عملکرد تحصیلی شده و منجر به کاهش در احساس خودکارآمدی و گرایش دانش آموزان به طرف اهمال کاری می شود. بنابراین لازم است تا آموزش مدیریت زمان با تاکید بیشتری انجام گیرد تا باعث نهادینه شدن مدیریت زمان در آنها شود.