علی اصغر خداوردی

ممکن است که در سایة توجهات زیاد جامعه و رسانه­های گروهی به ورزشکاران ملی­پوش، خودشیفتگی آنها بیشتر از افراد عادی جامعه باشد. براساس همین احتمال در پژوهش حاضر که از نوع توصیفی و میدانی است، میزان خودشیفتگی در بین دانشجویان ورزشکار نخبه، غیرنخبه و افراد غیرورزشکار مقایسه شده است. جامعة آماری تحقیق شامل دانشجویان دانشکده­های تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه­های تهران است که نمونة آماری مورد بررسی دربردارندة 105 نفر از سه گروه دانشجویان ورزشکار ملی­پوش و غیرملی­پوش رشته­های گروهی (فوتبال، والیبال و بسکتبال) و رشته­های انفرادی (کشتی، جودو و دو و میدانی) و دانشجویان غیرورزشکار (هر گروه 35 نفر) دانشگاه­های تهران بودند که به­صورت انتخاب در دسترس مورد مطالعه قرار گرفتند. داده­ها با استفاده از آزمون خودشیفتگی راسکین و تری و مقیاس شخصیتی آیسنک (EPQ) جمع­آوری و با استفاده از آزمون تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی نیومن کولزتحلیل شد. نتایج نشان داد که بین دانشجویان ورزشکار ملی­پوش با دانشجویان ورزشکار غیرملی­پوش و دانشجویان غیرورزشکار در مقیاس خودشیفتگی، روان­آزردگی­گرایی و روان­گسیختگی­گرایی تفاوت معناداری وجود ندارد (05/0 P≤). ولی در بعد برون­گرایی دانشجویان ورزشکار ملی­پوش نسبت به دانشجویان ورزشکار غیرملی­پوش و دانشجویان غیرورزشکار نمره­های بیشتری به­دست آورده­اند (05/0 P≤).