لیلا قلعه تکی

زمان یکی از واقعیت های زندگی انسان و بعدی از ابعاد وجودی اوست. زمان قدرت خویش را با سوق دادن انسان به سوی مرگ و نیستی به اثبات می رساند؛ به همین دلیل دارای جایگاهی ویژه در تخیل بشر است. عرفا با آگاهی کامل از فانی بودن انسان و جهان مادی، و به عبارت دیگر، با آگاهی کامل از قدرت بی چون و چرای زمان، تنها راه غلبه بر گذر آن و تبدیل انسان فانی به انسان جاوید را در عرفان یافته و در آثار خود به شرح زمان عرفانی پرداخته اند. هدف این مقاله تعریف زمان عرفانی از منظر شعرای عارف ایرانی، مولانا جلال الدین رومی و حافظ شیرازی، و بررسی ویژگی های آن از خلال آثار شعری این شاعران است. در این راه از متدهای نقد تخیل و نقد موضوعی گاستون باشلار، ژرژ پوله، ژیلبر دوران و ژان پیر ریشار بهره خواهیم برد.

Guillaume Musso, en tant que romancier populaire du XXIe siècle, offre dans chacun de ses romans une nouvelle représentation de la notion du temps. Dans sa création romanesque, il ne respecte pas la linéarité du temps et présente assez souvent ce dernier de façon onirique, ce qui est l’une des causes de sa réussite chez le grand public, avide de surprise et de suspense. En plus, la position du narrateur et le mode par lequel il raconte l’histoire sont singuliers dans leur genre. Tous ces éléments plongent les récits de Musso dans une ambiance mystérieuse et énigmatique qui tient le lecteur en haleine et qui ne le relâche qu’au dénouement final. Le présent article vise à étudier les plus importantes de ces caractéristiques où le temps et ses diverses représentations constituent les principales composantes.