حیدر بهرمن

یکى از مسائل مورد اختلاف در کتاب الصوم، حکم شخص روزه دارى است که در اثناى روزه ماه رمضان به سفر مى رود. نظر مشهور آن است که چنانچه پیش از ظهر به سفر رود، روزه خود را افطار کند و در صورتى که بعد از ظهر به سفر رود، باید روزه را ادامه دهد. در مقابل، گروهى دیگر عقیده دارند که شرط جواز افطار آن است که از شب، نیّت سفر بکند و در غیر این صورت، سفر پیش از ظهر همانند سفر بعد از ظهر است و افطار جایز نیست نویسنده در این مقاله با بررسى اقوال مختلف در این زمینه به این نتیجه مى رسد که در مطلق سفر پیش از زوال و نیز مسافرت پس از زوال که با تبییت انجام گیرد، افطار لازم است که این نظر موافق با قول صاحب وسائل است .