بررسی تطبیقی«آرمان شهر» در شعر ژاله اصفهانی و فدوی طوقان (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
آرمان شهر دورنمایی است وسوسه انگیز از جهان آمال و آرزوها.جایی است که هیچ اثری از رنج و درد و بیماری در آن نیست و نمادی از یک واقعیت آرمانی و بدون کاستی است. در شعر معاصر، شاعران برای رهایی از دغدغه ها و دلتنگی های زمانه به ترسیم آرمان شهر در سروده های خود می پردازند. جستار حاضر با رویکردی تحلیلی-تطبیقی، پس از گذری کوتاه به زندگانی فدوی طوقان و ژاله اصفهانی، به بررسی خاستگاه پدیداری اندیشه ی آرمان شهر در شعر این دو بانوی شاعر می پردازد و وجوه اشتراک و تفاوت آن ها را مورد بررسی و تحلیل قرار می دهد. هدف از این پژوهش آشنایی بیشتر با اشعار این دو بانوی سراینده با تکیه بر اندیشه ی آرمان شهر است. از مهم ترین دستاوردهای این جستار، آن است که منشأ شکل گیری آرمان شهر در سروده های این دو شاعر، مشکلات سیاسی اقتصادی و سقوط آرمان های ملی و قومی است و آرمان شهر در شعر این دو بانوی شاعر در محورهایی چون بازگشت به دوران کودکی و خاطرات گذشته ی سرزمین، آسایش و آرامش مطلق و وطنِ آرمانی، نمود می یابد.A comparative study of Utopia in the Poetry of Fadavi Taqvan and Zhaleh Esfahani
The notion of the ideal city is a seductive vista, beckoning from the realm of aspirations and dreams. It stands as a realm untouched by pain, suffering, or illness a symbol of a flawless and utopian reality. In contemporary poetry, poets often turn to the imagery of this ideal city within their verses, seeking solace from the tribulations and yearnings of their time. This research, employing an analytical-comparative approach, delves into the conceptual origins of the ideal city within the poetry of Fadavi Taqvan and Zhaleh Esfahani, following a brief exploration of their life narratives. The study aims to unravel the shared themes and distinctive nuances embedded in their poetic renderings.This research holds significant value as it pioneers a comprehensive exploration of the ideal city concept within the works of these two female poets. Such an in-depth comparative analysis has been notably absent in existing scholarly pursuits. A key revelation of this study is the tendency of both Fadavi Taqvan and Zhaleh Esfahani to seek refuge in the ideal city through select verses, allowing them to transcend political challenges and personal tribulations. Their poetry breathes life into this utopian city, framing it within contexts such as revisiting childhood, reminiscing about ancestral lands, experiencing absolute tranquility and envisioning a dreamlike homeland.
تبلیغات
