آرشیو

آرشیو شماره ها:
۲۹

چکیده

معناشناسی فرهنگی روشی است که بر نقش اجتماعی زبان استوار است. این نظریه بر پایه نسبیت زبان طرح شد. این الگو از بستر زبانشناسی تاریخی و شیوه ساختگرایی نشأت یافت و در چارچوب معناشناسی نقشگرا ظاهر شد. براساس این نظریه معنای زبانی، پیوندی ژرف با فرهنگ هر جامعه دارد و بازنمود فکری و جهان بینی آن جامعه است. نظریه قومی زبانی اثر جدی برمعناشناسی اروپا و آمریکا گذاشت. هدف این تحقیق بازخوانی و ارزیابی مبانی و روش معناشناسی فرهنگی، و همچنین روایی یا ناروایی تطبیق آن بر معناشناسی قرآن است. روش این پژوهش تحلیل یافته ها بر پایه منابع تلفیقی است. این بررسی آشکار می سازد که روش قومی فرهنگی، از حیث مبانی نظری فاقد اعتبار، و از لحاظ جامعیت پوشش دهنده همه عناصر معنایی یک متن، به ویژه وحی قرآن نیست و نمی تواند الگویی معتبر در شناخت همه سطوح معنایی و مقاصد قرآن باشد.

Analysis of Cultural Semantics, Narrative or Its Inappropriate Application to Qur’anic Studies

Cultural semantics is a method based on the social role of language. This theory was formed on the basis of language relativity. This pattern originated from the context of historical linguistics and constructionism and appeared in the framework of role-oriented semantics. According to this theory, linguistic meaning has a deep connection with the culture of each society and is the intellectual representation and worldview of that society. Ethno-linguistic theory had a serious effect on European and American semantics. This research aims to review and evaluate the foundations and methods of cultural semantics, as well as the validity or invalidity of its application to the semantics of the Qur’an. The method of this research is to analyze the findings based on consolidated sources. This investigation reveals that the ethno-cultural method lacks validity in terms of theoretical foundations, and in terms of comprehensiveness, it does not cover all the semantic elements of a text, especially the revelation of the Qur’an. Therefore, it cannot be a valid model for understanding whole semantic levels and purposes of the Qur’an.

تبلیغات