تاثیر آموزش مبتنی بر یادگیری سیار بر خود کارآمدی و یادگیری خود تنظیمی دانش آموزان متوسطه اول شهرستان ساری

چکیده

پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر آموزش مبتنی بر یادگیری سیار بر خود کارآمدی و یادگیری خود تنظیمی دانش آموزان، انجام شد. این پژوهش به روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و گروه های آزمایش و کنترل انجام شد. جامعه آماری، شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول ناحیه 2 آموزش و پرورش شهرستان ساری در سال تحصیلی 01–1400 بود. تعداد 30 نفر از دانش آموزان دختر پایه هشتم (گروه آزمایش: 15 نفر و گروه کنترل: 15 نفر) به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. برای آزمودنی های گروه آزمایش، آموزش مبتنی بر یادگیری سیار (ارسال پیامک درس پیام های آسمان)، اجرا شد. ابزار اندازه گیری در پیش آزمون و پس آزمون پرسشنامه های خودکارآمدی شرر و مادوکس (1982) و خودتنظیمی پینتریچ و دی گروت (1990) بود. روش تجزیه و تحلیل داده ها استفاده از آزمون تحلیل کواریانس (ANCOVA) با استفاده از نرم افزار SPSS 23 بود. در سطح اطمینان 95 درصد (0/05=α)، یافته ها نشان داد که آموزش مبتنی بر یادگیری سیار بر خود کارآمدی و خود تنظیمی دانش آموزان دختر پایه هشتم در درس پیام های آسمان تاثیر دارد.