تاثیر آموزش خانواده بر بهبود روابط والدین و خودکارآمدی دانش آموزان مقطع ابتدایی شهرستان جویبار

چکیده

پژوهش حاضر با هدف تاثیر آموزش خانواده بر بهبود روابط والدین و خودکارآمدی دانش آموزان مقطع ابتدایی شهرستان جویبار، انجام شد. این پژوهش به روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و گروه های آزمایش و کنترل انجام شد. جامعه آماری، شامل کلیه دانش آموزان مقطع ابتدایی و مادران آن ها در آموزش و پرورش شهرستان جویبار در سال تحصیلی 1400 –1399 بود که به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای، تعداد 30 نفر انتخاب شدند و با گمارش تصادفی در هر یک از گروه های آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. به افراد گروه آزمایش (مادران دانش آموزان منتخب) آموزش خانواده مطابق با کتاب خانواده و فرزندان در دوره ابتدایی تهیه شده توسط استادان طرح جامع آموزش خانواده به ویراستاری به پژوه (1389) طی 10 جلسه و به مدت یک ماه ارائه شد. ابزار اندازه گیری در پیش آزمون و پس آزمون پرسشنامه های ارزیابی رابطه والد–فرزند فاین و اسچووبل (1983)، خودکارآمدی شرر و مادوکس (1982) بود. روایی توسط متخصصان تأیید شد و با محاسبه ضریب آلفای کرونباخ، پایایی پرسشنامه های رابطه والد–فرزند برابر 90/0، خودکارآمدی برابر 88/0 محاسبه شد. روش تجزیه و تحلیل داده ها استفاده از آزمون تحلیل کواریانس (ANCOVA) با استفاده از نرم افزار SPSS 23 بود. یافته ها نشان داد که آموزش خانواده بر بهبود رابطه ولی-فرزندی و خودکارآمدی تاثیر دارد.