میانگین رأی پیش بینی شده

در این مطالعه شرایط آسایش اقلیمی کلان شهر تبریز در ارتباط با احساس گرمایی مورد بررسی قرار گرفته است. ارزیابی شرایط حرارتی بر اساس محاسباتی که بر مبنای تعادل انرژی انسان استوار است و برای شناخت عدم آسایش در برابر گرما و سرما برای افرادی که با پوشش مناسب لباس در هوای آزاد قدم می زنند، انجام گرفته است. ساعات گرم و سرد با توجه به دامنه و تداوم عدم راحتی در برابر گرما و سرما تعریف می شوند. روش مورد استفاده در این مطالعه ارزیابی شرایط زیست اقلیمی تبریز با استفاده از روشASHRAE Standard 55-2004 که مدل تغییریافته ی روش میانگین رأی پیش بینی شده (PVM) و انتقال آن بر روی نمودار سایکومتریک گیونی بوده و بر مبنای داده های ساعتی برای تحلیل های ماهانه، فصلی و کل دوره 44 ساله (2004-1961) انجام شده است. نتایج به دست آمده نشان می دهد که بیشترین میزان ساعات آسایش اقلیمی در ماه های آگوست، جولای و سپتامبر بوده و کمترین مقدار آن در ماه های نوامبر، دسامبر، ژانویه، فوریه و مارس متمرکز هستند. از نظر توزیع متوالی ماه های دارای بیشترین ساعات آسایش اقلیمی, دوره ی گرمایی آوریل تا اکتبر بالاترین میزان ساعات آسایش اقلیمی را به خود اختصاص داده اند و این در حالی است که دوره ی نوامبر تا مارس فاقد ساعت آسایش اقلیمی می باشد. از نظر توزیع فصلی ساعات آسایش اقلیمی، تابستان با مجموع متوسط 989 ساعت و با 64 درصد از توزیع فصلی بیشترین ساعات آسایش اقلیمی تبریز را به خود اختصاص داده و بعد از آن فصل بهار با متوسط بلندمدت 437 ساعت و با 28 درصد توزیع فصلی ساعات آسایش اقلیمی را دارا می باشد. در رده ی بعدی فصل پاییز با 123 ساعت و جمع فصلی 8 درصد از فصول 4 گانه قرار دارد و زمستان هیچ نقشی در توزیع ساعات آسایش اقلیمی ندارد و کل ساعات آن ساعات عدم ساعات آسایش اقلیمی محسوب می شوند. میانگین کلّ ساعات آسایش اقلیمی تبریز در طول دوره ی آماری نشان دهنده ی عدد 1549 ساعت از کل 8760 ساعت است که نشان می دهد نسبت ساعات آسایش اقلیمی تبریز به ساعات عدم آسایش اقلیمی عددی بالغ بر 7/17 درصد است و این یعنی این که در 3/82 مواقع برای ایجاد اقلیمی متعادل با شرایط فیزیولوژیک انسان بایستی انرژی مصرف شود که خود علاوه بر هزینه های گزاف بحث های تخصصی دیگری می طلبد.

مقدمه: یکی از مهم ترین عوارض استرس گرمایی در آتش نشانان، اشتباه در عملکرد به لحاظ ایمنی است که حوادث جبران ناپذیری را سبب می گردد. لذا این مطالعه با هدف ارزیابی تأثیر تجهیزات حفاظت فردی (PPE)[1] بر استرس گرمایی آتش نشانان در سال 1396 طراحی و انجام شد. روش : این مطالعه توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی است که روی 30 نفر از کارکنان عملیاتی آتش نشانی شهرستان لارستان استان فارس صورت گرفت و نمونه مطالعاتی به صورت سرشماری انتخاب شدند. این مطالعه در اتاقک استاندارد محیطی با تجهیزات آتش نشانی یکسان و ارزیابی تأثیر دما و متابولیسم حاصل از تجهیزات حفاظت فردی بر اندازه شاخص های میانگین و درصد پیش بینی شده نارضایتی (PPD)[2] انجام شد. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد که وزن ناشی از تجهیزات حفاظت فردی می تواند به طور غیرمستقیم و با تأثیر بر ضربان قلب و متابولیسم منجر به تغییرات میانگین رأی پیش بینی شده و درصد پیش بینی شده نارضایتی گردد. ارزیابی تأثیر وزن تجهیزات حفاظت فردی و ضریب مقاومت لباس یا ضریب کلو (Clo) بر شاخص های رأی پیش بینی شده و درصد پیش بینی شده نارضایتی نشان داد که ضریب مقاومت لباس آتش نشانی دارای تأثیر بیشتری بر این شاخص ها می باشد. (001>p) نتیجه گیری: یافته های مطالعه بیانگر این بود که استفاده از تجهیزات حفاظت فردی و همچنین ضریب مقاومت لباس آتش نشانی بر شاخص های رأی پیش بینی شده و درصد پیش بینی شده نارضایتی تأثیرگذار بوده، بنابراین برای جلوگیری از بروز تنش گرمایی در آتش نشانان می توان از جلیقه های خنک کننده استفاده کرد تا ضمن کاهش تنش حرارتی حاصل از دما، متابولیسم و وزن تجهیزات حفاظت فردی منجر به خنک شدن دمای درونی بدن تا حد قابل قبول رأی پیش بینی شده و درصد پیش بینی شده نارضایتی گردد. [1] personal protective equipment [2] predicted percentage of dissatisfied