پیام الکترونیکی

در این پژوهش، رابطه بین روش های برقراری تعامل آموزشی و ماندگاری دانشجویان در برخی رشته های آموزش داده شده به صورت الکترونیکی بررسی شد. پژوهشی توصیفی-تحلیلی و به روش پیمایشی انجام شد تا رابطه بین روش های همزمان تعامل آموزشی (مانند گفتگوی برخط) و روش های ناهمزمان تعامل آموزشی (مانند تالار مباحثه و ارسال پیام الکترونیکی) با ماندگاری دانشجویان در آموزش الکترونیکی بررسی شود. یافته های پژوهش نشان داد بین استفاده استاد از دو روش تالار مباحثه و ارسال پیام الکترونیکی، با استفاده دانشجویان از این دو روش رابطه معنادار وجود دارد. همچنین یافته ها نشان می دهد که در 40% از رشته های برخط روش اصلی تعامل استاد و روش اصلی تعامل دانشجو یکسان و به طور مشخص ترکیبی از گفتگوی برخط و ارسال پیام الکترونیکی بوده است. همان طور که ادبیات پژوهش تأیید می کند، یافته های پژوهش دلالت بر این دارند که انتخاب یک روش یا ترکیبی خاص از روش های تعامل برخط توسط استاد می تواند به استفاده بیش تر دانشجویان از آن روش یا ترکیب خاص منجر شود. این نتایج تأکیدی بر نقش یاددهنده به عنوان تسهیل گر و زمینه ساز مشارکت بیش تر دانشجویان در فرآیند یادگیری الکترونیکی است که به نوبه خود افزایش ماندگاری دانشجویان در مسیر آموزش را به همراه دارد.

هدف مطالعه حاضر پرده برداشتن از چگونگی کاربرد واژگانی نظیر فکر می کنم1 در زبان ایمیل و گروه های ایمیلی، و درک تفاوت های میان نگارش اینترنتی کاربران بومی و غیر بومی در استفاده از نشانه های تردید می باشد. به این منظور تعداد 103 پیام الکترونیکی دریافت شده از افراد بومی و غیر بومی در یکی از گروه های ایمیلی آموزش زبان انگلیسی مطالعه شده اند. کاربرد واژه ها و افعالی چون فکر می کنم، احساس می کنم2، می دانم3و عباراتی چون این طور به نظر می رسد4 که در علم زبان شناسی کاربردی، نشانه های تردید5 نامیده می شوند، از چند دهه پیش تا حد زیادی در نوشتار و تا حد کمتری در گفتار، در سبک های نگارشی مختلف چون مقالات علمی و پایان نامه ها مورد توجه زبان شناسان قرار گرفته است (لوین، 2005). اما نحوه کاربرد آنها در تعاملات گروه های ایمیلی نادیده گرفته شده است و مقاله حاضر به آن می پردازد. تحلیل داده ها نشان می دهد که تفاوت معنی داری در میزان استفاده از نشانه های تردید در پیام های کاربران بومی و غیر بومی وجود دارد. مقایسه ها، همچنین، نشان دهنده تفاوت میان فراوانی استفاده از ابزارهای مختلف نشانه تردید میان افراد بومی و غیر بومی بود، به این ترتیب که کاربران بومی بسیار بیشتر از افراد غیر بومی از عبارات وصفی و اسامی تحدیدی استفاده نموده اند. این در حالی است که نویسندگان غیر بومی بیش از کاربران بومی، افعال تحدیدی و حروف تعیین/ نشانه های عددی / وابسته های اسمی + اسم را برای ابراز تردید به کار برده اند . از سوی دیگر، با اینکه از دید نوع ابزار به کار رفته برای ابراز تردید، تفاوت فاحشی میان ابزارهای استفاده شده در تعاملات اینترنتی و ابزارهای به کار رفته در سایر سبک های نگارشی مشاهده نمی شود، اما تحلیل داده ها نشان گر تفاوت میان نحوه به کار بردن زیرگروه های نشانه تردید در تعاملات اینترنتی و سایر سبک های نگارشی است.