ریتالین

"هدف: این پژوهش به منظور بررسی اثربخشی روش نوروفیدبک و مقایسه آن با ریتالین و درمان ترکیبی نوروفیدبک و ریتالین توأم در کاهش علائم اختلال بیش فعالی / کمبود توجه انجام شده، یعنی اثربخشی این روشهای درمانی را بر افزایش نمرات هوشی آزمودنیها مد نظر قرار داده است. روش بررسی: در این پژوهش شبه تجربی که به شکل (Case series) انجام شد، تعداد 16 نفر آزمودنی مبتلا به اختلال بیش فعالی – کمبود توجه نوع مرکب که به صورت هدفمند انتخاب شده بودند، در 4 گروه مختلف به مدت 10 هفته تحت درمان با هر یک از سه رویکرد فوق قرارگرفتند. گروه چهارم هیچ درمانی نگرفتند. یافته ها: نتایج نشان داد که درمان ترکیبی نوروفیدبک و ریتالین در هر 4 آزمودنی موجب افزایش هوشبهر شده است. درمان با ریتالین به تنهایی نیز در هر 4 آزمودنی موجب افزایش نمرات هوشی گردید، اما این میزان در برخی موارد خیلی قابل توجه نبود. روش درمانی نوروفیدبک نیز در 3 نفر از آزمودنیها موجب افزایش نمره هوشبهر گردید. در گروه چهارم تغییراتی حاصل نشد. نتیجه گیری: اثربخشی درمان ترکیبی نوروفیدبک و ریتالین در افزایش نمرات کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی / نقص توجه در آزمون هوشی تجدید نظر شده وکسلر کودکان بیشتر از هریک از دو روش دیگر به تنهایی است. "

پژوهش حاضر به منظور مقایسه اثربخشی شیوه-های درمانی ریتالین، نروفیدبک و آموزش مدیریت والدین بر بهبود اختلال کمبود توجه/بیش فعالی و شاخص های تنیدگی والدینی انجام شده است. این پژوهش بر حسب هدف و مداخلات ، از نوع پژوهش شبه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون سه گروهی بدون کنترل می باشد. جامعه آماری پژوهش، شامل کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی/نقص توجه (ADHD) ساکن شهر تهران می باشند. از بین مراجعه کنندگان به کلینیک تخصصی روان پزشکی کودک، سی کودک مبتلا به صورت تصادفی به عنوان نمونه انتخاب و بر اساس اهداف پژوهش در سه گروه درمان ریتالین، درمان نروفیدبک و کودکانی که والدین آن ها تحت آموزش مدیریت والدینی قرار گرفتند گماشته شدند؛ قبل و بعد از ارائه درمان توسط مقیاس درجه بندی کانرز (فرم 48 سؤالی والدین، CPRS-48) و شاخص تنیدگی والدینی(PSI) مورد ارزیابی و اطلاعات به دست آمده به وسیله آمار استنباطی و روش MANCOVA تجزیه و تحلیل شدند. یافته های پژوهش نشان می دهند که بین اثربخشی سه روش ریتالین، آموزش والدین و نروفیدبک تنها در دو مقیاس توجه و تمرکز و شاخص بیش فعالی آزمون کانرز کودکان ADHD تفاوت معنادار مشاهده گردید، به نحوی که درمان ریتالین اثربخش تر از آموزش مدیریت والدین بود و بین اثربخشی سه روش ریتالین، آموزش والدین و نروفیدبک در شاخص تکانش گری تفاوت معناداری مشاهده نگردید. هم چنین در خصوص اثربخشی سه شیوه درمانی بر بهبود شاخص تقویت گری و دلبستگی والدگری، آموزش مدیریت والدین و ریتالین نسبت به نروفیدبک اثربخشی بیشتری در شاخص تقویت گری داشتند و تفاوت معناداری بین اثربخشی سه گروه در شاخص دلبستگی والدگری مشاهده نگردید.

هدف ازاین پژوهش مقایسه انگیزهپیشرفت در دانش آموزان دارای اختلالنارساییتوجه/بیش فعالی مصرف کننده و غیرمصرف کننده ریتالین وگروه عادی است. طرح پژوهش انجام شده علّی- مقایسه ای بود، تعداد نمونه این پژوهش شامل60 نفر از دانش آموزان پسرمقطع پنجم و ششم ابتدایی (12-11) ساله دارایاختلالنارسایی/ بیش فعالی مصرف کننده و غیرمصرف کننده ریتالین و گروهعادی مشغول به تحصیل در مدارس دولتی منطقه 8 تهران بودند که به روش نمونه گیری تصادفیخوشه ای انتخاب ودرسهگروه مجزا مشتمل برمصرف کننده ریتالین ،بدون مصرف ریتالین وگروه عادی دسته بندی شدند. در این پژوهش از پرسشنامه انگیزهپیشرفت هرمنس استفاده شد؛و برای تجزیه وتحلیل داده های به دست آمده نیز از مدل آماری تحلیل واریانس (برای مقایسهگروه هابراساس میانگین ) وtبرای دو گروه مستقل استفادهگردید،نتایج حاصل از یافته ها نشانبین سه گروه به لحاظ انگیزهپیشرفت تفاوت معناداری وجود دارد،بدین ترتیب که بیشترین انگیزه پیشرفت متعلق به دانش آموزانگروه عادی بدون اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی، سپس درگروه مصرف کننده ریتالین وکمترین میزان انگیزه پیشرفت در دانش آموزان دارایاختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی بدون مصرف ریتالین بوده است؛بنابراین می توان نتیجه گیریکردکه احتمالاً ریتالین می تواند به عنوان یک عاملافزایش دهندهانگیزهپیشرفت در کودکان دارای اختلال نارساییتوجه/بیش فعالی مؤثر باشد.

مقدمه: یﻜی از ﮔیﺎﻫﺎن ﻣﻄﺮح ﺑﺮای ﺗﻘﻮیﺖ ﺣﺎﻓﻈﻪ و ﺟﻠ ﻮﮔیﺮی از ﻓﺮاﻣﻮﺷی وابسته ﺑﻪ ﺳﻦ و یﺎ به دﻟیﻞ ﺑیﻤﺎری،ﮔی ﺎه ﺟیﻨﻜﻮ است. اگر چه نشان داده شده که جینکو به تنهایی موجب افزایش حافظه نمی شود ولی در کاهش فراموشی اهمیت دارد. از طرفی ریتالین یک دارو برای درمان اختلال نقص توجه و بیش فعالی است که سوء مصرف آن اثرات زیان باری را بر روی مغز می گذارد و ایجاد وابستگی می کند. هدف از این پژوهش تعیین اثر عصاره جینکو بیلوبا بر حافظه موش های تحت تیمار با ریتالین بود. روش کار: این مطالعه تجربی بر روی 36 سر موش نژاد ویستار نر که به 6 گروه 6 تایی تقسیم شدند انجام شد. دوزهای استفاده شده برای ریتالین mg/kg 10 و جینکو mg/kg 40 و90 بود. تجویزها برای 10 روز و به صورت گاواژ انجام گرفت. برای اندازه گیری میزان یادگیری احترازی از دﺳ ﺘﮕﺎه ﺷ ﺎﺗﻞ ﺑ ﺎﮐﺲ اﺳﺘﻔﺎده ﮔﺮدیﺪ. داده ها با استفاده از آزمون کروس کالوالیس و با نرم افزار SPSS-23 ارزیابی گردید. یافته ها: نتایج آزمون شاتل باکس در گروه مصرف کننده جینکو mg/kg 90 از بقیه گروه ها بهتر بوده و گروه مصرف کننده جینکو با دوز mg/kg 90 به همراه ریتالین نیز اختلاف معناداری با گروه کنترل داشتند (05/0 > P ) . نتیجه گیری: نتایج نشان داد مصرف جینکو mg/kg 90 باعث افزایش سطح یادگیری شرطی احترازی غیر فعال می شود. در مجموع نتایج این تحقیق بیان گر اثر مثبت دوز 90 جینکو به تنهایی و همراه با ریتالین بر یادگیری احترازی موش های تحت تیمار با ریتالین است.

مقدمه: هدف این مطالعه بررسی اثرات حاد و مزمن ریتالین بر روی برخی از پارامتر های رفتاری شامل اضطراب و فعالیت حرکتی و مقایسه آن بین موش صحرایی جنس نر و ماده بود. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه تجربی از نوع مداخله ای بوده که بر روی 40 قطعه موش صحرایی انجام شده است. حیوانات بطور تصادفی به 8 گروه 5 تایی شامل دو گروه کنترل و شش گروه درمانی تقسیم شدند. به گروه های کنترل نرمال سالین، به گروه های تجربی دوز های درمانی و یا دوز بالا یکبار در روز ریتالین و برای 30 روز به روش گاواژ تجویز شد. اثر دارو بر اضطراب با استفاده از دستگاه ماز بعلاوه مرتفع و بر فعالیت حرکتی از طریق دستگاه فضای باز بررسی شد. در نهایت بر روی داده ها آزمون واریانس یکطرفه انجام شد و برای مقایسه ی میانگین ها آزمون دانه ای دانکن توسط نرم افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: در تجویز مزمن ریتالین، دوز 10 میلی گرم بر کیلوگرم موجب افزایش معنی دار در تعداد عبور از خطوط در هر دو جنس نر و ماده شد. همچنین ریتالین در هیچ دوزی چه در کوتاه مدت و چه در دراز مدت تغییر معنی داری در میزان اضطراب نر-ها و ماده ها ایجاد نکرد؛ فقط در دوز زیاد، حیوانات ماده ها نسبت به حیوانات نر اضطراب کمتری در پاسخ به تجویز حاد ریتالین نشان دادند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که مصرف دراز مدت دوز بالای ریتالین می تواند موجب افزایش فعالیت حرکتی و ایجاد حساسیت رفتاری شود. همچنین ریتالین در دوز های درمانی اثر مشخصی بر میزان اضطراب ندارد.