عواطف مثبت و منفی

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی آموزش کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی بر عواطف مثبت و منفی و رضایت از زندگی کارکنان یک سازمان نظامی بود. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه شبه آزمایشی با دو گروه آزمایش و کنترل، با طرح پیش آزمون پس آزمون است. جامعه آماری شامل کارکنان نظامی در یکی از پادگان های شهر شاهرود بود که تعداد40 نفر نمونه به صورت تصادفی انتخاب و به دو گروه آزمایشی و کنترل تقسیم شدند. برای هر دو گروه، تحت موقعیت یکسان آزمون های عواطف مثبت و منفی پاناس و رضایت از زندگی داینر و همکاران، طی دو جلسه 90 دقیقه ای اجرا شد. سپس مهارت های ذهن آگاهی به آزمودنی های گروه آزمایش در 8 جلسه 90 دقیقه ای به مدت 8 هفته توسط پژوهشگر آموزش داده شد و گروه شاهد تحت هیچ آموزشی قرار نگرفت و پس از اتمام آموزش دوباره از هر دو گروه تحت یک موقعیت یکسان آزمون های عواطف مثبت و منفی  پاناس و رضایت از زندگی داینر، اجرا شد. نتایج: نتایج نشان داد که مداخله آموزش کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی بر عواطف مثبت و منفی و همچنین رضایت از زندگی کارکنان نظامی شهرستان شاهرود، تأثیر معنی دار داشت و باعث افزایش عواطف مثبت و رضایت از زندگی و همچنین کاهش عواطف منفی در کارکنان شد. فرضیه ها در متغیر عواطف مثبت و عواطف منفی با تحلیل کواریانس چندمتغیری و در رضایت از زندگی با مدل تحلیل کوواریانس تک متغیره (آنکووا) آزمون شدند. بحث: باتوجه به نتایج این مطالعه، درنظرگرفتن برنامه ها و رویکردهای مداخله ای مبنی بر آموزش کاهش استرس مبتنی بر ذهن آگاهی، درجهت بهبود کارکرد سازمان، پیشنهاد می شود.

هدف: ازدواج به منزله مهم ترین و عالی ترین رسم اجتماعی، برای دستیابی به نیازهای عاطفی افراد همواره مورد تأکید بوده است. دلایل اصلی ازدواج عشق و محبت داشتن به شریک و همراه در زندگی، ارضای نیازهای عاطفی-روانی و افزایش شادی و خشنودی است. لذا، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی زوج درمانی با الگوی EIS بر تاب آوری خانواده و رضایت زناشویی زوجین بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نظر هدف از نوع کاربردی و از لحاظ روش بر اساس طرح پژوهش و شیوه انجام، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون (با یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل و دوره پیگیری سه ماهه) بود. جامعه آماری به کار رفته در پژوهش حاضر شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره خانواده و زوج درمانی منطقه 10 تهران در سال 1401 بود و از بین این افراد با استفاده از شیوه نمونه گیری هدفمند تعداد 40 نفر (20 زوج) انتخاب شده و به صورت تصادفی در یک گروه آزمایش (20 نفر یا 10 زوج) و یک گروه کنترل (20 نفر یا 10 زوج) گمارده شدند. سپس، روی گروه آزمایش بسته زوج درمانی مبتنی بر الگوی EIS (امینی و همکاران، 2021) اجرا شد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه مقیاس عاطفه مثبت و منفی تلگن (1985) و مقیاس سازگاری زناشویی اسپاینر (1976) بود. به منظور تجزیه و تحلیل آماری داده ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی و نسخه 26 نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته ها: با توجه به مقدار F و سطح معناداری به دست آمده در متغیر عواطف مثبت (41/5 = F و 001/0 = P)، عواطف منفی (60/5 = F و 001/0 = P) و سازگاری زناشویی (15/7 = F و 001/0 = P) می توان نتیجه گرفت که متغیر مستقل (زوج درمانی با الگوی EIS) به شکل معناداری باعث تغییر در متغیرهای وابسته (عواطف مثبت و منفی و سازگاری زناشویی) شده است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که تغییرات ایجاد شده در متغیرهای وابسته ناشی از اجرای زوج درمانی با الگوی EIS بر گروه آزمایش بود. همچنین نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی نشان داد که این تأثیرات پایدار بود. نتیجه گیری: بر اساس یافته های موجود می توان نتیجه گیری نمود که زوج درمانی با الگوی EIS بر عواطف مثبت و منفی و سازگاری زناشویی زوجین مؤثر بود. از این رو، پیشنهاد می شود متخصصین از فنون این رویکرد در کار خود بهره مند شوند.

پژوهش حاضر باهدف پیش بینی اهمال کاری تحصیلی بر اساس حمایت اجتماعی ادراک شده و شفقت به خود با میانجیگری عواطف مثبت و منفی انجام شد. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود و نمونه پژوهش 318 نفر از نوجوانان دوره متوسطه دوم در سال تحصیلی 1400-1399 بوده که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. جامعه آماری شامل دانش آموزان متوسطه دوم 5 شهر بودند که در نمونه ای متشکل از 318 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از مقیاس های اهمال کاری تحصیلی سولومون و راث بلوم (1984)، حمایت اجتماعی ادراک شده زیمت و همکاران (1984)، شفقت خود نف (2003)، عاطفه مثبت و عاطفه منفی واتسون، کلارک و تلگن (1988) جمع آوری شدند. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزارهای آماری SPSS 26 و Smart PLS 3 انجام شد. یافته ها نشان داد حمایت اجتماعی به صورت مستقیم و شفقت به خود به شکل غیرمستقیم اهمال کاری تحصیلی را پیش بینی می کنند و عواطف مثبت و منفی توانسته اند نقش میانجی گری معنی داری این رابطه داشته باشند. لذا می توان نتیجه گرفت حمایت اجتماعی ادراک شده و شفقت به خود دو عامل تأثیرگذار بر اهمال کاری تحصیلی هستند و با میانجی گری عواطف منفی و مثبت می توانند تأثیر قوی تری بر آن داشته باشند

هدف پژوهش حاضر، تعیین رابطه بین بیش حمایت گری مادر در فرهنگ ایرانی و باورهای اضطرابی مادر با اضطراب کودک و نقش واسطه ای عواطف مثبت و منفی مادر بود. جامعه آماری، تمامی مادران دارای کودکان 2 الی 8 ساله ساکن تبریز و ارومیه در سال 1400 و 1401 بود که به مرکز مشاوره آرامش اندیشه تبریز و آرامش ارومیه مراجعه کرده بودند. نمونه پژوهش شامل 225نفر بود که به صورت در دسترس انتخاب شدند. روش پژوهش همبستگی از نوع تحلیل مسیر بود. جهت گردآوری داده ها از مقیاس رابطه مادر کودک راس (1961)، مقیاس اضطراب پیش دبستانی اسپنس و همکاران (2001)، پرسشنامه باورهای اضطرابی فرانسیس و چوربیتا (2010) و مقیاس عواطف مثبت و منفی واتسون و همکاران (1998)، استفاده شد. برای تحلیل داده ها از ضریب همبستگی و تحلیل مسیر با نرم افزارهای SPSS-24 وAmos- 24 استفاده شد. نتایج نشان داد باورهای اضطرابی، عاطفه مثبت و منفی مادر با اضطراب کودک رابطه معنی داری دارد و بین بیش حمایت گری مادران و باورهای اضطرابی مادر با اضطراب کودک با نقش واسطه ای عواطف مثبت و منفی مادر رابطه معنی دار وجود دارد (001/0>p). هم چنین مدل از برازش مطلوبی برخوردار بود. با توجه به نتایج به دست آمده ویژگی های روان شناختی مادران در فرهنگ ایرانی و سبک های تربیتی مبتنی بر فرهنگ بر اضطراب کودک تاثیر گذار است.