استدلال حیوان اندیشنده

یک نظریه درباره این همانی شخصی باید توضیح دهد که چگونه یک شخص علی رغم تغییرات فراونی که در طول زمان بر او حادث می شود، خودش است و تبدیل به شخص دیگری نمی شود یا از بین نمی رود. به عبارت دیگر یک نظریه درباره این همانی شخصی باید ملاکی برای این همانی شخصی به ما بدهد. یکی از نظریات درباره این همانی شخصی، حیوان انگاری است که ملاک زیستی را برای این همانی شخصی معرفی می کند. ادعای اصلی حیوان انگاران این است که ما حیوان هستیم. من، تو و هر کس/چیز دیگری که شبیه ما باشد حیوان هستیم، یعنی هر کدام از ما با یک حیوان این همان است. بر اساس این ادعا آنها نمی پذیرند که ملاک های دیگر، مخصوصاً ملاک روان شناختی، ملاک درست برای این همانی شخصی باشد. به نظر آنها ما اندام واره های زنده ایم و تا زمانی که زندگی ما تداوم یابد ما تداوم داریم و برای دوام داشتن به هیچ چیز غیر از سامانه های زیستی نیاز نداریم. به عبارت دیگر، ملاک روان شناختی برای دوام در طول زمان نه لازم است و نه کافی. استدلال اصلی آنها استدلال حیوان اندیشنده است که مخالفانِ حیوان انگاری آن را رد کرده اند. استدلال اجزای اندیشنده از جمله استدلال هایی است که برای رد استدلال حیوان اندیشنده پیشنهاد شده است. به هر حال، به نظر می رسد که حیوان انگاران نتوانسته اند برای اثبات ادعای خود استدلال خوبی ارائه کنند و نیز از پاسخ دادن به نقدهای مخالفان ناتوان بوده اند.