نظریه بازتاب و تحلیل سیستم

در دهه 40 و 50، نسل جدیدی از فیلم سازان ایرانی جریانی را متاثر از مکتب نئورئالیسم ایتالیا و سینما موج نو فرانسه به راه انداختند که به موج نو سینمای ایران معروف شد. هدف این مقاله علاوه بر پرداختن به زمینه های ظهور موج نو، پاسخ به این سوال است که جریان مذکور چه اثری بر تحولات فرهنگ سیاسی ایران به خصوص در دوران مربوطه داشته است؟ سینما در اینجا یک میانجیگر فرهنگی در نظر گرفته شده است که به خصوص از طریق نمادسازی از واقعیت های اجتماعی و سیاسی، آنها را بازتاب داده و بر آگاهی جامعه به وضعیت خود می افزاید. یافته های تحقیق نشان می دهد که موج نو سینمای ایران در رساندن مخاطب عام به چنین شناختی از خود نقش بسزایی داشته است و در نتیجه، فرهنگ سیاسی جامعه را در آن سال های ملتهب تا حدودی با پیام های انتقالی خود متاثر ساخته است. ادامه این جریان موج نو در نسل های بعد به خصوص بعد از انقلاب اسلامی گواهی بر تحول مذکور است. این مقاله با جمع آوری منابع کتابخانه ای و نیز نقد فیلم ها مطرح موج نو سینمای ایران با روش نشانه شناسی در قالب توصیفی-تحلیلی ارائه شده است.