پیوندهای ساختاری

استراتژی ایجاد وفاداری در مشتریان یکی از اساسی ترین و ضروری ترین استراتژی هایی است شرکت ها و فعالان اقتصادی می بایست سرلوحه کار خویش قرار دهند. برای حداکثر نمودن اثر بخشی بازاریابی رابط مند، فروشنده بایستی سطح فعالیتهای بازاریابی رابط مند را با میزان مشارکت مشتری هماهنگ کند. عدم اطلاع از اینکه مشتریان می توانند برای شرکت ها از روش هایی غیر از خرید کردن ارزش ایجاد کنند موجب می شود که شرکت یا سرمایه گذاری ناکافی بر ارزش مشارکت مشتری داشته و یا با سرمایه گذاری زیاد، منابع با ارزش بازاریابی را هدر داده و هزینه های ناخواسته را به شرکت تحمیل کند. به منظور بررسی این مطلب که : آیا پیوندهای رابطه ای بر ارزش مشارکت مشتری تأثیر معناداری دارد؟ معیارهای مناسب برای اندازه گیری ارزش مشارکت مشتری کدامند؟ آیا مولفه ها ی مشارکت مشتری در حفظ مشتری تاثیر دارد؟ رابط بین مولفه ها ی مشارکت مشتری چگونه است؟ پژوهش حاضر انجام پذیرفت. در این پژوهش سعی گردید عوامل اساسی و اصلی در مشارکت مشتری مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار گرفته و اثر پیوندهای رابطه ای بر ارزش مشارکت مشتری در بانک سپه مطالعه شود.

تقدیم و تأخیر، یکی از مهم ترین مفاهیمِ بیناهنری است که در ساختار آفرینش های گوناگونِ هنری، حضوری انسجام بخش، نظم آفرین و خیال انگیز دارد. در ادبیات، اصطلاح تقدیم و تأخیر و کارکردهای دستورمندسازانه و زیبایی شناسانه آن نزد اهل سخن، شناخته شده است و از گذشته های دور، بزرگانی چون عبدالقاهر جرجانی در فصولی جداگانه بدان پرداخته اند. اما در خوشنویسی، به رغم کاربرد گسترده و اهمیت بسیار، همانند دیگر شگردهای بلاغیِ خوشنویسانه، بی نام و نشان مانده و در رساله ها از آن سخنی نرفته است. پژوهشِ حاضر به شیوه توصیفی_تحلیلی، برای نخستین بار با آشکاره کردن وجودِ دو دستگاهِ «فصاحت» و «بلاغت» در خوشنویسی و نقش آن در ایجاد نظم نخستین و ثانوی سازه ها و حرکت اجزا از جایگاه های ترتیبی به جایگاه های ترجیحی بر مبنای دلالت های «قراردادی» و «سیاقی»، به تبیین برهم کنش های میان سازه ای در دو نظامِ متنیِ خط و زبان و آشکار کردنِ پنهان ترین پیوندهای ساختاریِ ادبیات و خوشنویسی در قلمرو گسترده تقدیم و تأخیر پرداخته است. بر اساس نتایج این پژوهش، خط و زبان، ماهیتی تطبیق پذیر دارند و اجزای آن ها در دستگاهی درون زا و دینامیک به هنگام آفرینش های خوشنویسانه و ادبی، امکان ترمیم، نوزایی و تجدیدپذیری را در خود فراهم می کنند. این امکانات، از راه فرایندهایی چون تقدیم و تأخیر به ساختار آثار خوشنویسی و ادبی راه یافته و به آن ها قابلیتِ سامان یابی در دو دستگاه فصاحت و بلاغت را می دهند.