توسعه از پایین

مقدمه: سلامت یکی از اَشکال سرمایه انسانی به حساب می آید که می تواند از طرق مختلف، عواید نیروی کار را تحت تأثیر قرار دهد. در مناطق روستایی، افراد در قالب نیروی کارِ یدی و عمدتاً در مشاغلی از قبیل کشاورزی، دامداری، دامپروری، صنایع دستی و... فعالیت می کنند و دسترسی کمتری به امکانات بهداشتی دارند؛ بنابراین مسئله بهداشت و سلامت روستاییان در مقایسه با شهرنشینان اهمیت بیشتری دارد. روش: در این مقاله، با استفاده از روش شناسی قیاسی و تحلیل اثباتی نظری سعی شده است که رابطه میان بهداشت و سلامت روستاییان و سطح درآمد آن ها شناسایی شود. ازآنجاکه این قشر از جامعه از لحاظ میزان دسترسی به فرصت ها و امکانات اقتصادی، محروم تر از قشر شهری اند، می توان براساس معیار بهبود رفاه جان رالز، به طور ضمنی درباره تأثیر بهداشت و سلامت روستاییان بر رفاه اجتماعی نیز سخن گفت. یافته ها: با استفاده از روش استفاده شده در تبیین مسأله، این فرضیه به دست آمد: بهبود بهداشت و سلامت خانوارهای روستایی در ایران، رفاه اجتماعی را بهبود می بخشد. بحث: نتایج این مطالعه با استفاده از تحلیل رگرسیونی و به روش گشتاورهای تعمیم یافته (GMM) حاصل شده است. این نتایج نشان می دهد در دو دهه اخیر، بهداشت و سلامت روستاییان که براساس شاخص های هزینه و تعداد مراکز بهداشت و درمان در دسترس اندازه گیری می شود، تأثیر مستقیم و معنی داری بر درآمد آن ها گذاشته است. این عامل به خودی خود، مجرایی برای بهبود رفاه اجتماعی در ایران بوده است