ابوماضی

ایلیا ابوماضی عاش فی القرن العشرین متنقلاً بین التقلید والتجدید، وأفکاره الفلسفیه بحته کلّها غیر عمیقه، وهو قد ترک شعره یبسطها علی صفحات دواوینه وقد اتخذ طریق الفلسفه التوماویه الجدیده التی تعود فی جذورها إلی آراء رجل الدین المسیحی توما الأکوینی فی القرن الثالث عشر؛ وقد اعتبرت هذه الفلسفه من أهمّ الحرکات فی هذا العصر والکنیسه وافقت علی هذه الفکره والحرکه الإعتقادیه. وقد غرق ابوماضی فی بحوثه فی بحر التشاؤم، فلذلک نری تیّار الحیاه قویٌّ یغرق کُلّ ما یصادف أمامه إن لم یقاوم، وشاعرنا من المقاومین الناجین، فإذا الوطن کلّه صفحهٌ سوداء فینتابها الجهل والظلم والتخاذل والتمزق والضعف والفوضی وسوء الحکم. فتشائمه کتشائم الخیام فی بعض أشعاره، ونحن علی عملٍ بأن نذکر هذه التشابهات والمفترقات مع الذکر علی تأثیره من أفکار أبی العلاء المعری ، لأنه کان یعیش بنفس الفکره التوماویه.

یافتن و مقایسه موضوعات مشترک در اشعار اخوان و ابوماضی این فرصت را فراهم می کند، تا از افکار و اندیشه های مشابه این دو شاعر نوگرا پرده برداریم؛ و به این مهم دست یابیم که حد و مرز جغرافیایی، و هم چنین فرهنگ و دین متفاوت نزد شاعران مردمی، مانعی برای رسیدن به همسواندیشی نیست. چراکه این دو شاعر ضمن مقدس شمردن اعتقادات خود، فرادینی و فرامرزی می اندیشند، و شعرشان بازتاب ناله و درد مردم جامعه ای است که طوفان خفقان و استبداد و استعمار درخت امیدشان را خشکانده است. این دو انسانیت را ارج می نهند، و با نگرش عمیق به محیط پیرامون خویش هستی و آفرینش را به چالش و پرسش می کشند.