تعدیل قربانی

باده نوشی های آیینی، ریشه در آیین قربانی دارند و صورتِ تعدیل یافته خون خواری هستند که با گذشت زمان جایگزین شراب خواری شده اند. با توجه به همسانی و شباهت میانِ خون و شراب، باده نوشی، دارای نوعی شباهت جادویی است؛ زیرا شرابِ سرخ از هر چیزی به خونِ قربانی شبیه تر است. در متون نظم روایی با توجه به اهمیّت و جایگاه شاهان، باده نوشی اغلب به یاد آنان و پس از آن ها، بیشترین باده نوشی ها به افتخار پهلوانان انجام می شده است؛ زیرا آن ها، حامی کیان شاهی، استقلال ملی و دفاع از مردم در برابر بیگانگان بودند. تأکید و سفارش نوشیدن باده به یاد پهلوانان و بزرگان (پیش از جنگ و پس از مرگ)، نشان دهنده جنبه آیینی و تأثیر این عمل در سرنوشت اُخروی آنان به منظور جذب نیروی روحی و معنوی باده خواران و خود فَدیه (قربانی) است. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی و با استناد به متون نظم روایی ادبیات فارسی (تا قرن هفتم)، می کوشد نشان دهد که باده نوشی های آیینی، شیوه تعدیل یافته خوردنِ خون قربانی در آیین های ابتدایی است. نتایج عبارت است از: باده نوشی های جمعی در میدان جنگ و در مجالس بزم شاهان، پهلوانان و بزرگان نوعی پیشکشی غیرخونی به منظور شادی و تقویت روان درگذشتگان، طولِ عمرِ افراد، سلامتی و کامیابی زندگان و اتّحاد روحی و القاء نیروی معنوی باده خواران به روان آن ها است.