فناوری هراسی

هدف پژوهش حاضر، شناخت و تحلیل گفتمان های غالب در متون سیاستی جمهوری اسلامی ایران در مواجهه با فناوری های نوظهور اطلاعاتی و ارتباطی بوده است. برای نیل به این هدف و پاسخ به سوالات فوق، از روش تحلیل گفتمان انتقادی استفاده شده است. با توجه به آنکه ظهور فناوری های ویدئو، ماهواره، اینترنت و رسانه های اجتماعی، سبب ایجاد چالش های عمومی در عرصه سیاست گذاری شده ، متناسب با روش پیشنهادی فرکلاف، متن سیاست ها و مصوبات قانونی مرتبط با این فناوری ها، در سه سطح توصیف، تفسیر و تبیین مورد تحلیل قرار گرفته و دو گفتمان اصلی «فناوری هراسی» و «پذیرش ابزارگرایانه» شناسایی شده است. در هر دو گفتمان، ارزش شالوده ای در تدوین سیاست های ارتباطی، در درجه نخست حول محور «صیانت از فرهنگ و هویت اسلامی و ملی» بوده؛ اما در هر یک از این دو گفتمان، چگونگی تاثیرگذاری فناوری های ارتباطی بر فرهنگ اسلامی و ایرانی، به گونه متفاوتی برساخت شده است. یافته ها نشان می دهد در هر دو گفتمان و دستورکارهای سیاستی برآمده از آنها، خواسته ها و مشارکت فعالانه مردم و فعالان بخش خصوصی، تا حد زیادی نادیده گرفته شده است. امروزه، زندگی روزمره و کسب وکار مردم بر بستر فناوری های نوظهور رسانه ای جریان دارد و بنابراین چنین سیاست هایی، ممکن است موانع جدی بر سر کارکردهای اساسی زندگی مردم ایجاد کند. در نتیجه، پیشنهاد پژوهش حاضر، درک چندجانبه از سیاست های نظارتی و تنظیمی برای مواجهه فعالانه با فناوری های نوظهور اطلاعاتی و ارتباطی و به تعبیر بهتر گذار به حکمرانی تنظیم گرانه فناوری در کشور خواهد بود.

این مقاله تحلیل بی میلی پلیس جمهوری زیمباوه به استفاده از دستگاه های ارتباطی رادیویی است سازمان پلیس جمهوری زیمباوه شاهد گسترش استفاده از فناوری در دسترسِ تقریباً همه سطوح عملیاتی-سازمانی شامل نیروهای گشتی، شناسایی و پیشگیری از جرم بوده است. جمعیت هدف این پژوهش شامل ۷۱۴ مأمور پلیس بخش مرکزی موتار بود که باید در مأموریت های روزانه خود از دستگاه ارتباط از راه دور رادیویی استفاده می کردند. این تعداد جمعیت به اندازه ی کافی بوده و ۱۰ % آن معادل با ۷۱ نفر به عنوان نمونه این پژوهش انتخاب شد. پژوهشگر حاضر، از پرسشنامه ای شامل سؤالات تشریحی و چندگزینه ای استفاده کرد. علاوه بر این، چالش این پژوهش، استفاده نیروهای پلیس از باطری های دستی برای دستگاه های ارتباطی بود که به سرعت خالی شده، باعث می شد که مأموران بدون دستگاه به گشت زنی بپردازند. بنابراین، در این پژوهش، از مدل پذیرش فناوری که بر پایه نظریه اقدام مستدل هست، استفاده شده و بر مؤلفه های کارایی و سهولت استفاده هم توجه شده است. بر اساس نتایج این پژوهش، توصیه می شود که پلیس جمهوری زیمباوه به عنوان یک سازمان باید از دایره فناوری ارتباطات و اطلاعات حمایت نماید و از بودجه خود برای گسترش تجهیزات ارتباطی استفاده نماید تا نیروهای پلیس را به استفاده از این تجهیزات در فعالیت های حرفه ای روزانه خود تشویق کند. آموزش استفاده از تجهیزات ارتباطی رادیویی که اخیراً تهیه شده اند، باید در بخش انبار توسط معاونت آموزشی فناوری ارتباطات و اطلاعات صورت گیرد و در کنار آن، برنامه های کمکی در مراکز به روزرسانی استانی برای اعضای تازه وارد و باسابقه به صورت مدون برگزار شود. علاوه بر این، هر افسر تازه وارد هم باید دوره های مربوطه را در دانشگاه افسری بگذراند. این اقدامات می تواند باعث سهولت استفاده تجهیزات و تمایل بیشتر مأموران به استفاده از آنها شود.