آرمین عباسی مقدم

این مقاله تحلیل بی میلی پلیس جمهوری زیمباوه به استفاده از دستگاه های ارتباطی رادیویی است سازمان پلیس جمهوری زیمباوه شاهد گسترش استفاده از فناوری در دسترسِ تقریباً همه سطوح عملیاتی-سازمانی شامل نیروهای گشتی، شناسایی و پیشگیری از جرم بوده است. جمعیت هدف این پژوهش شامل ۷۱۴ مأمور پلیس بخش مرکزی موتار بود که باید در مأموریت های روزانه خود از دستگاه ارتباط از راه دور رادیویی استفاده می کردند. این تعداد جمعیت به اندازه ی کافی بوده و ۱۰ % آن معادل با ۷۱ نفر به عنوان نمونه این پژوهش انتخاب شد. پژوهشگر حاضر، از پرسشنامه ای شامل سؤالات تشریحی و چندگزینه ای استفاده کرد. علاوه بر این، چالش این پژوهش، استفاده نیروهای پلیس از باطری های دستی برای دستگاه های ارتباطی بود که به سرعت خالی شده، باعث می شد که مأموران بدون دستگاه به گشت زنی بپردازند. بنابراین، در این پژوهش، از مدل پذیرش فناوری که بر پایه نظریه اقدام مستدل هست، استفاده شده و بر مؤلفه های کارایی و سهولت استفاده هم توجه شده است. بر اساس نتایج این پژوهش، توصیه می شود که پلیس جمهوری زیمباوه به عنوان یک سازمان باید از دایره فناوری ارتباطات و اطلاعات حمایت نماید و از بودجه خود برای گسترش تجهیزات ارتباطی استفاده نماید تا نیروهای پلیس را به استفاده از این تجهیزات در فعالیت های حرفه ای روزانه خود تشویق کند. آموزش استفاده از تجهیزات ارتباطی رادیویی که اخیراً تهیه شده اند، باید در بخش انبار توسط معاونت آموزشی فناوری ارتباطات و اطلاعات صورت گیرد و در کنار آن، برنامه های کمکی در مراکز به روزرسانی استانی برای اعضای تازه وارد و باسابقه به صورت مدون برگزار شود. علاوه بر این، هر افسر تازه وارد هم باید دوره های مربوطه را در دانشگاه افسری بگذراند. این اقدامات می تواند باعث سهولت استفاده تجهیزات و تمایل بیشتر مأموران به استفاده از آنها شود.