استراحت فعال

هدف این پژوهش بررسی اثرات استفاده از حرکت مقاومتی بالاتنه (پرس سینه) و پایین تنه (پشت ران) در تناوب های استراحتی بر میزان درک فشار کار (RPE)، مقدار لاکتات و کمیت اجرای حرکت جلو ران با بار 75 درصد یک تکرار بیشینه بود. 15 مرد اندام پرور با میانگین 9/1± 9/20 سال، قد 5/4± 6/175 سانتی متر، و وزن 2/5±8/74 کیلوگرم، داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و سه جلسه تمرین را به فاصله 48 ساعت از یکدیگر انجام دادند. آزمودنی ها در هر جلسه یکی از مدل های فعالیتی L1 (حرکت جلو ران با استراحت غیرفعال)، L2(حرکت جلو ران با حرکت پرس سینه و استراحت غیرفعال) و L3 (حرکت جلو ران با حرکت پشت ران و استراحت غیرفعال) را تا سرحد خستگی و با فاصله استراحتی 3 دقیقه انجام دادند و تعداد تکرارها در نوبت های مذکور ثبت گردید. میزان درک فشار کار و لاکتات خون، پیش و پس از فعالیت های مختلف، ثبت شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. نتایج نشان داد تعداد تکرارها در نوبت های متوالی هر سه مدل فعالیتی کاهش یافته و بین توانایی حفظ تکرار در نوبت های متوالی به ویژه در مدل فعالیتی L2 تفاوت مثبت معنی داری وجود دارد (05/0P<). همچنین، تفاوت معنی داری بین مدل های فعالیتی L2 و L3 و L1 و L3 در توانایی حفظ تکرار وجود داشت (05/0P<). در میزان درک فشار آزمودنی ها بین همه مدل های فعالیتی تفاوت معنی داری مشاهده شد (05/0P<). همچنین، این نتایج نشان داد از بین مقدار لاکتات تولیدشده در مدل های فعالیتی L2 و L3 و L1 و L3 تفاوت مثبت معنی داری در مورد روش L2 وجود دارد (05/0P<). بنابراین، باتوجه به نتایج به دست آمده به نظر می رسد استفاده از مدل های تمرینی به شکل ترکیب تمرینات اندام تحتانی و فوقانی علاوه براینکه زمان کل تمرین را کاهش می دهند، کمیت تکرارها را با میزان درک فشار کار و مقدار لاکتات کمتر نسبت به سایر مدل های تمرینی در حد بالاتری نگه می دارند.

هدف پژوهش حاضر، مقایسه تأثیر تمرین مقاومتی با استراحت فعال و غیرفعال بر آمادگی هوازی و بیهوازی بازیکنان فوتبال بود. 61 بازیکن فوتبال جوانان )ب( 66/22±0/ 16 کیلوگرم، سن 68 /66±8/ 688 سانتیمتر، وزن 78 /86±1/ سپاهان اصفهان به صورت تصادفی به دو گروه تمرین مقاومتی با استراحت فعال ( قد 16 66 سال و چربی بدن ±0/ 16 کیلوگرم، سن 66 ±1/ 686 سانتیمتر، وزن 10 /78±1/ 20 درصد( و گروه استراحت غیرفعال )قد 77 /68±6/ سال و چربی بدن 60 در پیش و پسآزمون انجام AT و RAST، استقامت عضلانی، هاف ،Tmax ، 20/07±6/80 درصد( تقسیم شدند. آزمون حداکثر اکسیژن مصرفی، قدرت بیشینه شد. برنامه تمرین به مدت 6 هفته و هفتهای 2 جلسه با 60 حرکت و از 80 الی 70 درصد قدرت بیشینه انجام شد. با این تفاوت که گروه استراحت فعال 8 نوبت فعالیت 20 تکراری را در 80 ثانیه انجام میداد و فاصله بین 80 ثانیهها با 2 نوبت فعالیت 60 تکراری تکمیل میشد، اما گروه استراحت غیرفعال 6 نوبت فعالیت 20 تکراری در 80 ثانیه و 80 ثانیه استراحت غیرفعال بین نوبتها داشتند. پساز تعیین نرمالیتی از طریق آزمون کلموگروف- اسمیرنوف و آزمون همگنی تجانس استفاده شد. پساز دوره تمرینی، اختلاف معناداری در تمام متغیرها بهجز توان بیهوازی اوج در α ≥ واریانس از آزمون تی وابسته و مستقل با سطح اطمینان 0.05 عملکرد آزمون هاف، استقامت عضلانی در حرکت پرس سینه و ،Tmax ،vVo2max ،AT گروه استراحت فعال پیدا شد، ولی در گروه استراحت غیرفعال فقط استقامت عضلانی ،vVo2max ،AT ،Tmax ،Vo2max قدرت عضلانی در حرکت پرس پا افزایش یافت. نتایج بینگروهی تفاوت معناداری بین دو گروه در در حرکت پرس پا و میانگین توان بیهوازی به سود گروه استراحت فعال نشان داد. درمجموع نتایج نشان داد که تمرین مقاومتی با استراحت فعال نسبت به تمرین مقاومتی با استراحت غیرفعال سبب بهبود بیشتر در آمادگی هوازی و گاه بهبود بیشتر در آمادگی بیهوازی بازیکن فوتبال میشود

زمینه و هدف: با توجه به تاثیر خستگی عضلانی ناشی از فعالیت های ورزشی بر حفظ وضعیت قامت، ارزیابی تاثیر بازیافت تعادل در بهبود عملکردهای ورزشی خسته کننده، در دوره های مختلف سنی و ورزشی ضروری می باشد. هدف اصلی این پژوهش، بررسی تاثیر تمرینات تعادلی در حین استراحت فعال بر بازیافت تعادل پویا در ورزشکار خسته تا مرز واماندگی بود. روش تحقیق: 30 نفر دانشجوی ورزشکار مرد سالم (میانگین سنی 1/66 ± 21/23 سال، قد 1/73± 177/43 سانتیمتر، وزن 7/47± 64/03 کیلوگرم) به طور داوطلبانه انتخاب و به روش تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. از آزمون تعادلی Y برای ارزیابی کنترل وضعیت قامت پویا و از پروتکل خستگی عملکردی هفت مرحله ای ساسکو و آزمون درک تاش بورگ، برای ارزیابی خستگی استفاده شد. تمرینات تعادلی به اجرا درآمده راه رفتن روی خط صاف، آزمون تعادلی لی لی، ایستادن روی پنجه پا در حال حرکت و آزمون تعادلی لک لک بودند. به منظور استخراج نتایج از آزمون های t وابسته، t مستقل، تحلیل واریانس و شفه استفاده گردید و سطح معنی داری 05/p≤0 در نظر گرفته شد. یافته ها: در آزمون تعادلی YBT در گروه استراحت فعال با تمرینات تعادلی، تعادل در پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون، به طور معنی داری بالاتر بود ( 001/p<0). میزان بازیافت تعادل در گروه استراحت فعال توام با تمرینات تعادلی در مقایسه با گروه استراحت فعال بدون تمرینات تعادلی، به طور معنی داری بالاتر بود ( 001/p<0). همچنین میزان کنترل قامت پس از اعمال پروتکل خستگی در تمامی جهات و در سه مرحله پیش، میان و پس آزمون شاخص RPE به طور معنی داری ( 05/p≤0) کاهش یافت. نتیجه گیری: با توجه به تاثیر تعادل بر کیفیت اجرای فنون ورزشی، تاش برای بازیافت آن بین فعالیت های ورزشی شدید، منجر به کاهش خطای عملکردی ناشی از خستگی و کسب نتیجه بهتر در مسابقه خواهد شد.