قراردادکارا

مبنای محاسبه پاداش مبتنی بر قراردادهای متشکل از اعداد و ارقام حسابداری و بطور اخص مبتنی بر سود خالص است و معاملات با اشخاص وابسته با اعمال اختیار مدیران در انتخاب رویه های حسابداری و گزارشگری می تواند برای مدیریت و دستکاری سود و تامین منافع گروه های خاصی به قیمت کاهش ارزش شرکت برای دیگر گروه های ذینفع باشد. هدف پژوهش بررسی تاثیرمعاملات غیر نقد و غیرعملیاتی با اشخاص وابسته بر پاداش هیات مدیره با تحلیلی بر فرضیه قراردادهای کارا در مقابل فرضیه ضعف راهبری شرکتی است. به منظور آزمون فرضیه های پژوهش، داده های 118شرکت در فاصله زمانی 1390-1398 انتخاب و با استفاده از مدل های رگرسیونی چند گانه مورد تحلیل قرار گرفتند. نتایج آزمون فرضیه های پژوهش نشان داد معاملات غیرنقد و معاملات غیرعملیاتی با اشخاص وابسته تاثیر مثبت و نوسان معاملات غیرعملیاتی با اشخاص وابسته تاثیر منفی بر پاداش هیات مدیره داشته اند. همچنین، کیفیت راهبری شرکتی سبب تعدیل وتاثیر منفی بر رابطه بین معاملات غیرعملیاتی با اشخاص وابسته با پاداش هیات مدیره شده است و این موضوع حاکی از جایگزینی رویکرد قراردادهای کارابه جای رویکرد فرصت طلبانه معاملات با اشخاص وابسته با حضور راهبری شرکتی قوی می شود. درحالی که راهبری شرکتی قوی تاثیری بر رابطه بین معاملات غیرنقد با اشخاص وابسته و پاداش هیات مدیره نداشته است. دانش افزایی پژوهش، تاکید بر تقویت سازوکارهای راهبری شرکتی در راستای افزایش قابلیت اتکای معاملات و شکل گیری قراردادهای کارا است.