فراسنت

زمین سوژگی بنابر نگره وجودگرایی عریانیستی، رویکرد وجود هم افزا-وجود فراتر از هم افزایی- را مطرح می سازد. وجود هم افزا-وجود فراتر از هم افزایی- کلی فراتر از هم افزایی ساحات شاکله موجودیت یک هستی مند است که از هرگونه ثنویت گرایی و دوئیت پنداری که خاص فلسفه اومانیستی ست فراتر می رود؛ از این رو در بررسی تقابل دو نگره زمین سوژگی و انسان سوژگی، با معرفی نگرش انتقادی فرااومانیستی و فراسُنت -در نگرش اصالت زمین- انسان خودبنیاد و دائم مدار که همواره در فلسفه اومانیستی بر ثنویت گرایی و ابژه پنداری زمین تاکید دارد؛ مورد نقد قرار می گیرد. در این نگره نیز بیان می شود که جدا پنداشتن دو رویکرد وجود و موجود اساسا غلط و نادرست است؛ وجود زمین همواره وابسته به موجودات آن است و این وجود بدون وجودِ زوجِ هم گونه معنایی نخواهد داشت؛ بنابراین وجود هم افزا دارای ساحات مشکک موجودی ست که قائل به زوجیت پنداری پدیدارهاست؛ نه دوگانه پنداری آنها. همچنین این مقاله که به روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتاب خانه ای صورت گرفته؛ به بررسی نگرش اکوفمینیسم می پردازد. در این نگرش زن و زمین یکی پنداشته می شوند. البته نگرگاه زمین سوژگی با عنایت به دیدگاه انتقادی فرافمینیسم و رویکرد زنانه نگری و مردانه نگری انسان محورانه برابری وجودی را مطرح می سازد نه تشابه سازی وجودی. همچنین با معرفی ادبیات طبیعت گرا، بیان می دارد که نگرش اصالت زمین (زمین سوژگی) همواره از دو رکن اساسی عدم هرگونه ثنویت گرایی و عدم هر گونه صفت دهی پیروی می کند.

در ادبیات سنتی، مدرن و پست مدرن، همواره بامقوله ای به نام زن روبه رو بوده ایم. زن در ادبیات کلاسیک ما معشوقی بود با قدی هم چو سرو، ابروانی کمان و... که در بهترین حالات عاشق او را در می خانه و خرابات ملاقات می کرد. در دوره مدرن و به نسبت کمتر از آن در دوره پست مدرن، زنان شاعر رویکردهایی انتقادی را نسبت به جایگاه زن در ادبیات و جامعه در پیش گرفتند. نکته حائز اهمیت آنکه جامعه و به تبع آن ادبیات، از دیرباز زن را به عنوان ابزاری در دست جامعه و شعر پنداشته و همواره درباره آن نگاشته اند؛ اما رویکرد فرافمینیسم در جامعه و ادبیات با رویکردی انتقادی نسبت به تمام دوگانه انگاری ها و ابزارپنداری ها نسب به زن، دیدگاه انتقادی فرااومانیسم را ارائه می دهد که در آن زن نیمه عاشقانه انسان در زمین نگریسته می شود و در ادبیات، به خصوص در ادبیات طبیعت گرا، به زن اجازه داده می شود بدون انکار، رد و تحقیر نیمه دیگر انسان یعنی مرد؛ به عنوان کاراکتری مستقل و بدون واسطه در جامعه و شعر ظهور و نمود یابد بدون آنکه پیشاپیش دچار پیش فرض ها، انتقادها، قضاوت ها و... باشد. این مقاله که به روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتاب خانه ای گردآوری شده؛ به دنبال بررسی تقابل جایگاه زن در ادبیات از سنت تا فرافمنیسم درمی یابد که فرافمنیسم رویکردی انتقادی است به تمام نگره های زن ابزاربین و زن کالا بین در دوره های سنت، مدرن و پست مدرن.