علاقه موقعیتی

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر مدلهای آموزش سنتی و بازی موقعیتی بر دانش تاکتیکی و علاقه موقعیتی پسران 10-12 ساله در فوتبال بود. آزمودنی ها 24 دانش آموز مدرسه فوتبال (سن:73/0±11 ) بود. پژوهش شامل پیش آزمون، آموزش به دوشیوه بازی موقعیتی و سنتی، پس آزمون و آزمون یادداری تاخیری بود. آزمودنی ها در دو گروه و به مدت 12 جلسه مطابق رویکرد آموزشی گروه خود به تمرین پرداختند. آموزش به شیوه بازی موقعیتی براساس مدل مبتنی بر بازی در پنج مرحله بود. در روش سنتی نیز آموزش با تأکید بر مهارت و تکنیک انجام شد. مقیاس های دانش تاکتیکی و علاقه موقعیتی توسط فراگیران در تمام مراحل آزمون ها تکمیل شد .برای تحلیل داده ها از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر، تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج نشان داد دانش تاکتیکی گروه بازی موقعیتی نسبت به گروه سنتی بیشتر بود. علاوه بر این امتیازات علاقه موقعیتی برای گروه بازی موقعیتی در پس آزمون نسبت به پیش-آزمون پیشرفت بیشتری را نشان داد و در عوامل چالش، نیاز به توجه، نوآوری، علاقه کلی بین دو گروه تفاوت معناداری وجود داشت. با توجه به اینکه مدل آموزش موقعیتی با سناریوهای بازی یک مدل خلاقانه آموزشی است که برای آموزش ورزش ها در کلاس های درس تربیت بدنی ارائه شده است، استفاده از این رویکرد جدید مبتنی بر بازی شاید بتواند علاوه برارتقاء سطح عملکرد بازی و یادگیری، موجب افزایش علاقه، کیفیت انگیزش و سطح فعالیت بدنی دانش آموزان شود.