استادیوم های فوتبال

هدف پژوهش حاضر، تبیین وضعیت امنیت ورزشگاه های فوتبال ایران با تأکید بر نقش عوامل برگزاری مسابقات فوتبال بود. پژوهش کاربردی و از نظر روش توصیفی با رویکرد همبستگی است. جامعه آماری پژوهش اعضای هیأت های فوتبال، پلیس مدیران ورزشگاه، کارشناسان و استادان دانشگاه بودند که در مجموع120 نفر به پرسشنامه تعدیل شده امنیت ورزشگاه های فوتبال فرجی (1398) پاسخ دادند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آمار توصیفی، آزمون تی تک نمونه ای و تحلیل عاملی تأییدی استفاده شد. براساس نتایج، حفاظت فیزیکی ورزشگاه و صلاحیت منابع انسانی از عوامل مهم تأمین امنیت استادیوم های فوتبال هستند. وضعیت کنترل محیط پیرامونی، آموزش و تمرین، صلاحیت و اعتبار در جهت مثبت و کنترل مواد سمی و شیمیایی در جهت منفی معنا دار شدند و کنترل محیط درونی و کنترل راه های دسترسی در حد متوسط اند. نظر به اهمیت حفاظت فیزیکی و عوامل مرتبط با منابع انسانی برگزارکننده مسابقات فوتبال می توان گفت نقش عوامل برگزاری و پلیس به عنوان یکی از مهم ترین ارکان تأمین امنیت استادیوم ها مورد توجه بوده است، و استفاده از فناوری و سیستم های پیشرفته هشداردهنده امنیتی می تواند در بهبود رویه های حفاظت فیزیکی بر اثرگذاری نقش عوامل برگزاری و منابع انسانی پلیس کمک کند. 

هدف: هدف از پژوهش حاضر ارائه مدلی برای تحلیل ساز و کار فرهنگ سازی رفتار هواداری در استادیوم های فوتبال ایران بود.روش شناسی: روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی- همبستگی، از نظر هدف کاربردی و از نظر روش جمع آوری داده ها میدانی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر کارکنان معاونت فرهنگی و توسعه اداره کل ورزش و جوانان استان های کشور و همچنین رئیس، نایب رئیس و دبیران هیات های فوتبال استان های کشور و در نهایت مدیران فدراسیون فوتبال جمهوری اسلامی ایران و سازمان لیگ بودند (۱۶۹ نفر). ابزار پژوهش پرسشنامه محقق ساخته 54 گویه ای بود که در بخش کیفی با استفاده از روش دلفی جهت ارزیابی روایی محتوایی و صوری از کارشناسان ورزش فوتبال (۵ نفر) و اساتید مدیریت ورزشی (۵ نفر) نظرخواهی و تایید شد و پایایی ابزار از طریق آلفای کرونباخ (۸۸/۰=ɑ) بدست آمد.یافته ها: در رابطه با ابعاد و اولویت سازه های مدل، نتایج حاکی از آن بود که اولویت سازه ها به ترتیب شامل فرهنگ سازی نظام مند، تأمین امکانات و خدمات، توسعه فرهنگ استادیوم، تقسیم کار بین سازمانی، نظارت و کنترل سیستمی، رفتارسازی هواداری، ظرفیت سازی فرهنگ رویداد، هماهنگی بین بخشی و فرابخشی و تعیین نقش ذی نفعان بودند.نتیجه گیری: با شناخت مدل فرهنگ سازی رفتار هواداری می توان به نوعی به دسته بندی جدیدی دست یافت که مبتنی بر مطالعات پیشین، تجارب مدیران و ادراک متخصصان حوزه مدیریت ورزشی است. این مدل، چارچوبی مناسب برای مطالعات آتی در حوزه توسعه فرهنگ استادیوم های فوتبال است و می تواند مبنای عمل قرار گیرد، زیرا شناختی جامع بر پایه شناسایی عوامل کلیدی و چگونگی تعامل آن ها با یکدیگر پدید می آورد و قابلیت ارزیابی مستمر را ایجاد می کند و می تواند دیدگاه جامعی را در اختیار مسئولان و برنامه ریزان قرار دهد.