مَظلُوم خُنجِی

ادبیات فارسی با اخلاق و تعالیم اخلا قی آمیخته است . بازتاب مفاهیم اخلا قی در آثار بسیاری از شاعران و نویسندگان دیده می شود . در حقیقت می توان ، آثار برخی از آن ها را آیینه اخلاق و تعالیم اخلا قی دانست . هدف این تحقیق، استخراج محورهای اخلاقی درابعاداعتقادی، مبتنی بر بررسی اشعار مَظلُوم خُنجِی ونگرش وی نسبت به این پدیده است. مَظلُوم خُنجِی ، از جمله شاعرانی است که غزلیات وی، سرشار از مفاهیم والای انسانی و اخلا قی است.  در این مقاله سعی بر آن است، تا برخی از مفاهیم اخلا قی دیوان مَظلُوم - که به گونه ای با آیات قرآنی در پیوند است -بررسی گردد . به عبارت دیگر نشان داده شود، مَظلُوم، در کنار مضمون- های ظریف و باریک اندیشی ها از این منبع ارزشمند غا فل نبوده و مستقیم و غیر مستقیم از کلام قرآن برای تبیین و تفسیر دیدگاه های اخلا قی خود بهره برده است . 

تاج الدین محمود خُنجِی ، یکی از شاعران مشهور در ادب پارسی است . اگر وی را ، در شمار یکی از شاعران بلند - آوازه ی ادب پارسی به شمار آورده اند اغراق ننموده ایم . مسلماً ، شهرت وی به واسطه ی غزلیات زیبا و در عین حال با سوز و گداز اوست . با تأمّل در اشعار او در می یابیم که باریک اندیشی ها ، تصویر آفرینی و به ویژه جلوه های زیبا شناختی دانش بدیع چشم گیر و قابل مطالعه است . تصویر آفرینی های خاص استاد مَظلُوم ، و کاربرد آرایه های لفظی و بدیع وی - که بسامد قابل تأملّی را در برخی آرایه ها نشان می دهد – قابل اهمیت است . به نحوی که ، شاعر از ظرایف و دقایق ادبی به نحو اَحسن استفاده نموده است . بر این اساس نگارنده ، با بررسی نمونه هایی از شواهد شعری و مصادیق مُستخرج از دیوان در محور موضوع ، تحقیق و کاربردی نمودن اشعار مَدِّ نظر قرار گرفته است .