مدل باور سلامتی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر آگاهی امنیتی بر پیروی از مقررات امنیتی از سوی کاربران دورکاری در دوره همه گیری بیماری کووید-19 با استفاده مدل باور سلامتی (HBM) است. کاربرانی که پس از همه گیری این بیماری، تجربه دورکاری در سازمان ها در شهر تهران داشتند، به عنوان جامعه آماری این پژوهش انتخاب شدند و 288 نفر، پرسشنامه پژوهش را تکمیل و در آن مشارکت کردند. نمونه ها با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و سپس اطلاعات و فرضیه های پژوهش با استفاده از روش مدل سازی معادلات ساختاری مورد تحلیل و آزمون قرار گرفتند. یافته های پژوهش نشان دادند که آگاهی امنیتی به طور مستقیم بر پیروی از مقررات امنیتی در سازمان ها توسط پرسنل دورکار تاثیر  ندارد، اما بر نگرانی حریم خصوصی و انتظارات امنیتی آن ها اثرگذار است و این دو مورد می توانند منتهی به تبعیت بیشتر پرسنل دورکار از مقررات و سیاست های امنیتی در سازمان ها شود.

این پژوهش گردشگری بدون تماس را به عنوان یک رفتار محافظت کننده سلامتی ناشی از ادراک گردشگران از ریسک ابتلا به کووید- 19 برجسته می کند. بر اساس چارچوب های مدل باور سلامتی و نظریه رفتار برنامه ریزی شده، این پژوهش به بررسی تأثیر ادراک از ریسک ابتلا به کووید -19 بر نیت رفتاری نسبت به گردشگری بدون تماس می پردازد. به منظور دستیابی به هدف پژوهش، نمونه ای از 246 گردشگری که در طی شیوع موج دوم کووید-19 در شهریور و مهرماه 1399 اقدام به بازدید از جاذبه های گردشگری شهر آمل کردند به روش در دسترس انتخاب شد و با استفاده از پرسشنامه آنلاین که در شبکه های اجتماعی مرتبط با گردشگری توزیع شد نسبت به جمع آوری اطلاعات اقدام شد. این پژوهش ازنظر هدف کاربردی، شیوه جمع آوری اطلاعات پیمایشی و به لحاظ بررسی روابط بین متغیرها، همبستگی با تأکید بر مدل سازی معادلات ساختاری است. نتایج آزمون فرضیه ها با به کارگیری نرم افزارهای SPSS و Smart PLS 3.0 حاکی از آن است که ادراک از ریسک ابتلا به کووید- 19 بر نگرش نسبت به گردشگری بدون تماس، هنجارهای ذهنی و کنترل رفتاری درک شده گردشگران تأثیر مثبت دارد. همچنین، نگرش نسبت به گردشگری بدون تماس، هنجارهای ذهنی و کنترل رفتاری درک شده گردشگران بر نیت رفتاری گردشگران نسبت به گردشگری بدون تماس نیز تأثیر مثبتی دارد. بینش به دست آمده از این پژوهش مکانیسمی را برای رفتارهای محافظت کننده سلامتی ناشی از ادراک افراد از ریسک در مواقع بحران های بهداشت جهانی و پیامدهای آن برای مقاصد گردشگری فراهم می کند تا استراتژی های مناسبی را برای مقابله با اثرات همه گیری در پیش گیرند.