برنامه درسی پوچ

هر کودکی در زندگی خود به دفعات، مواجهه با بیماری را تجربه می کند؛ علاوه بر آن حدود 20 درصد از کودکان، از ابتدای زندگی، با نوعی بیماری مزمن رو در رو اند؛ از این رو در این پژوهش با هدف بررسی ابعاد ویژه تعلیم و تربیت کودکان بیمار، به تحلیل گفتمان انتقادی اسناد آموزش و پرورش ذیل تربیت مفهوم بیماری پرداخته است. به این صورت که بعد از توصیف گفتمان حاکم بر اسناد، به دو سطح تفسیر بینامتنی و موقعیتی پرداخته و با تحلیل محتوای کتاب های مقطع دبستان، تولید و مصرف اسناد و گفتمان حاکم بر آن بررسی می شود؛ سپس به تحلیل زمینه های اجتماعی و فرهنگی حاکم بر متن پرداخته و در یک رابطه دو طرفه بین متن و جامعه، مشخص می گردد متن چه تاثیرات و تاثراتی بر جامعه می تواند داشته باشد. از آنجاکه تحلیل گفتمان، روشی کیفی و تفسیری است؛ روایی و پایایی پژوهش ذیل بحث های منطقی مربوط به یافته ها، قدرت نطق و بیان نویسنده بررسی می شود. نتایج نشان می دهد، گفتمان مسلط در اسناد فعلی آموزش و پرورش ایران راجع به بیماری، گفتمانی ساکت و منفعلانه است ؛ که تنها به جنبه های جسمانی بیماری پرداخته و از آثار روحی بیماری و چگونگی زندگی یک بیمار غافل شده است؛ تا آنجا که می توان بیماری را یک برنامه درسی پوچ در آموزش و پرورش جمهوری اسلامی ایران به شمار آورد.

طراحی برنامه درسی یکی از بخش های اصلی فرآیند تدریس یادگیری در آموزش و پرورش به شمار می رود. برنامه درسی شامل برنامه آشکار، پنهان، پوچ و فوق برنامه است. هدف از این پژوهش بررسی برنامه های درسی پوچ و پنهان بوده است. همچنین در این پژوهش به بررسی ابعاد، رویکر ها و دیدگاه های متخصصان پرداخته شده است. روش انجام این پژوهش نیز به صورت توصیفی بوده است که با استفاده از منابع کتابخانه ای و بررسی مقالات نوشته شده است. ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﻈﺮات ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪریﺰی درﺳی، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ درسی ﭘﻮچ آن ﭼیﺰی اﺳﺖکﻪ ﻣﻮرد ﻏﻔﻠﺖ واﻗﻊﺷﺪه اﺳﺖ و ﺗﻮﺟﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈران را ﺑﻪ ایﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻬﻢ ﺟﻠﺐ میکﻨﺪ کﻪ ﻻزم اﺳﺖ ایﻦ ﻣﻮارد ﺷﻨﺎﺳﺎیی ﺷﻮد و در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ درﺳی وارد ﺷﻮد ﺑﺮﻧﺎﻣ ﻪ درﺳ ﯽ ﭘﻨﻬ ﺎن دارای تاثیرات مهمی ﺑ ﺮﻋﻤﻠﮑ ﺮد ﺗﺤﺼ ﯿﻠﯽ داﻧ ﺶآﻣوزان است و همچنین با هویت ملی دانش آموزان رابطه دارد.

اگر هدف اصلی نظام های آموزشی را مهیّا ساختن شرایط لازم برای پرورش همه جانبه دانش آموزان بدانیم، در آن صورت توجه به رشد تمامی ویژگی ها و ظرفیت های وجودی آن ها به عنوان ضرورتی اجتناب ناپذیر مطرح می گردد. از این منظر، علاوه بر وجوه و ابعاد شناختی و عقلانی یادگیرندگان، برنامه ریزی جهت پرورش موزون احساسات و عواطف دانش آموزان نیز از اهمیت قابل ملاحظه ای برخوردار می گردد. اما علیرغم این نقش و جایگاه، رشد عواطف دانش آموزان در نظام آموزشی ایران به دلایل مختلف از جمله دیدگاه ها و نگرش های حاکم چندان به جد گرفته نمی شود. این پژوهش با هدف بررسی وضعیت و چگونگی توجه به عواطف و احساسات میان دانش آموزان دختر پایه دوم و سوم یکی از دبیرستان های کاشان انجام گرفته است. در مقاله جهت بررسی موقعیت و جمع آوری داده ها و اطلاعات از روش خبرگی و نقادی آموزشی استفاده شده است است که طی سه مرحله ی توصیف، تفسیر و ارزشیابی به ارزیابی و نقّادی وضعیت عواطف و هیجانات در میان دانش آموزان دختر دبیرستانی پرداخته و مستنداً نشان می دهد که بخشی از ناکارآمدی نظام آموزش متوسطه کشور ریشه در بی توجهی و غفلت از توجه رشد و پرورش احساسات دانش آموزان می باشد.