مبادله سرعت - دقت

مقدمه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر خستگی بر مبادله سرعت- دقت در شاخص های دشواری مختلف بود. جامعه آماری شامل ورزشکاران زن رشته کاراته شهر اهواز با دامنه سنی 13 تا 17 سال می باشد. روش شناسی:  تعداد 15 نفر بصورت دسترس در پژوهش شرکت کردند. ابتدا از شرکت کنندگان آزمون مبادله سرعت – دقت با شاخص های دشواری مختلف در شرایط بدون خستگی گرفته شد سپس برای اعمال خستگی از پروتکل تغییر یافته آستراند استفاده شد. با استفاده از نرم افزار شاخص دشواری تعداد ضربات صحیح و خطا به یک هدف، زمان انجام یک حرکت، میانگین زمانی حرکت با ضرب آهنگ های آهسته و سریع به اشکال دو و سه هدفه ارزیابی شد. نتایج:  نتایج نشان داد که در شرایط ضرب آهنگ تند و آهسته با شاخص دشواری سه هدفه خستگی تاثیر معناداری بر عملکرد آزمودنی ها داشت اما در شرایط با شاخص دشواری دو هدفه تاثیر معناداری مشاهده نشد. علاوه بر این در پهنای موثر هدف در سطح دشواری دو هدفه با ضرب آهنگ آهسته در شرایط استراحت، بین اهداف سمت راست، چپ و پایین تفاوتی مشاهده نشد اما در شرایط شاخص دشواری سه هدفه با ضرب آهنگ تند خستگی تاثیر معناداری بر عملکرد آزمودنی ها داشت. نتیجه گیری: با توجه به یافته ها بنظر می رسد که شاخص دشواری یک ماهیت حیاتی عملکردحرکتی است که تحت تاثیر شرایط خستگی قرار می گیرد.

پژوهش حاضر با هدف بررسی مؤلفه های ردیابی بینایی و میزان خطای فضایی و زمانی در تکلیف هدف گیری دوطرفه با دست برتر و غیربرتر، انجام شد. شرکت کنندگان در پژوهش 17 دانشجوی راست دست در رده سنی ۱۹ تا ۲۲ بودند. آن ها تکلیف ضربه زنی دوطرفه را در هشت شرایط متفاوت یعنی دو دشواری زمانی و دو دشواری فضایی با دست برتر و غیربرتر با استفاده از دستگاه سنجش مبادله سرعت-دقت با ریتم مترونوم شنیداری انجام دادند. پهنای مؤثر هدف و خطای زمان بندی ضربات ارزیابی و مقایسه شد. رفتار جست وجوی بینایی نیز شامل تعداد، مدت زمان و نرخ تثبیت ها با استفاده از سیستم ردیابی بینایی دوچشمی ارزیابی شد. برای تحلیل آماری داده ها از آزمون تحلیل واریانس درون گروهی و فریدمن استفاده شد. نتایج نشان داد در پهنای مؤثر هدف ( We ) بین تکلیف آسان با دشوار و اندام برتر با غیربرتر، تفاوت وجود نداشت، اما بین تکلیف آسان و دشوار از نظر زمانی تفاوت وجود داشت. خطای زمان بندی در دست غیربرتر، حرکت دشوار و سریع خطاها بیشتر بود. همچنین تغییر در دشواری فضایی، دشواری زمانی و اندام بر تعداد و زمان تثبیت های بینایی تأثیر معنادار نداشت، ولی بر نرخ تثبیت های بینایی معنادار بود؛ به طوری که میانگین نرخ تثبیت ها در اجرا با دست غیربرتر از دست برتر بیشتر بود. به طورکلی، در تکالیف مداوم ضربه زنیِ سریع، خطاهای زمانی بیش از خطاهای فضایی تحت تأثیر دشواری تکلیف و برتریِ دستی قرار می گیرند و هنگام اجرای تکلیف با دست برتر مدت زمان کمتری صرف خیره شدن بر هدف می شود.