بیماری مزمن کلیوی

هدف پژوهش حاضراثر بخشی درمان شناختی – هیجانی دینی(RCET )برحالت های روان شناختی مثبت بیماران مزمن کلیوی بود. پژوهش از نوع نیمه تجربی و طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. حجم نمونه 40 نفربود که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به تصادف به دو گروه آزمایش ( 20 نفر) و کنترل ( 20 نفر) تقسیم شدند. سپس گروه آزمایش به مدت 15 جلسه 90 دقیقه ای تحت تاثیر درمان شناختی – هیجانی دینی قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده پرسشنامه حالت های روان شناختی مثبت نسائی، رجایی وخوی نژاد ( 1390 ) مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره ( آنکوا ) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد حالت های روان شناختی مثبت گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل معنا دار بود. نتیجه اینکه، درمان شناختی – هیجانی دینی( RCET ) به عنوان رویکردی جدید موجب افزایش معنویت و حل مساله در رویایی با رنج های انسان می شود.

زمینه: بیماری کلیوی مزمن یکی از مشکلات فراگیر سلامت عمومی می باشد. این بیماری با نقص های شناختی گسترده ای مرتبط است که از آن بین می توان به توجه دیداری، سرعت روانی حرکتی و کارکرد اجرایی اشاره کرد. در اغلب پژوهش های انجام شده در این حوزه، از نگاه ترکیبی در سنجش کارکردهای اجرایی و ارزیابی هر دو نوع کارکردهای اجرایی عینی و ذهنی استفاده نشده و این مانع کسب دانشی یکپارچه در این حوزه بوده است. هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسه کارکردهای اجرایی عینی و ذهنی بین بیماران مزمن کلیوی دیالیزی و افراد بهنجار بود. روش: طرح پژوهش حاضر از نوع پس رویدادی است و جامعه پژوهش حاضر شامل تمام بیماران مزمن کلیوی دیالیزی است که در سال 1401 تا 1402 برای درمان به بیمارستان و کلینیک لبافی نژاد شهر تهران مراجعه کرده بودند. برای تعیین حجم نمونه از نرم افزار Gpower استفاده شد و برای هر گروه 39 نفر در نظر گرفته شد که این افراد به شیوه هدفمند انتخاب شدند و ابزارهای پژوهش که شامل آزمون مجموعه خودکار تست عصب روانشناسی کمبریج (مجموعه شناخت کمبریج، 2012) و مقیاس نارسایی کارکردهای اجرایی (بارکلی، 2012) بود را تکمیل کردند و داده های پژوهش با استفاده از نرم افزار SPSS 21 و تحلیل واریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: نتایچ تحلیل واریانس چند متغیری نشان داد که بین دو گروه بیماران مزمن کلیوی دیالیزی و بهنجار از لحاظ کارکردهای اجرایی عینی فراخنای فضایی - دیداری، تعداد خطاهای حافظه فعال فضایی، مسائل حل شده با حداقل حرکت و میانگین حرکات در مسائل سخت تفاوت معنادار وجود دارد. همچنین بین دو گروه بیماران مزمن کلیوی دیالیزی و بهنجار از لحاظ کارکردهای اجرایی ذهنی خودسازماندهی/حل مسأله و خودکنترلی/بازداری تفاوت معنادار وجود داشت (05/0 p<). نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر پیشنهاد می شود به نقش کارکردهای اجرایی عینی و برخی کارکردهای اجرایی ذهنی در شناسایی زودهنگام آسیب های ساختاری و کارکردی مغزی بیماران مزمن کلیوی دیالیزی توجه ویژه اختصاص داده شود.