عبدالکریم الکرمی

النوستالجیا کمفهوم هو " الحنین إلی ماض مثالی" والحزن والندم والغربه، کما أنه یعنی استحاله العوده إلی الماضی وتشمل الذکریات والطفوله والمراحل التاریخیه للوطن. یستخدم النوستالجیا للحنین إلی الماضی فی شعرالمقاومه لأغراض مثل استعاده وتعزیز الهویه الوطنیه والدینیه والوحده وخلق روح الحمیه والإثاره . والغایه من هذا البحث مقارنه مظاهر النوستالجیا وتجلیاتها فی قصائد عبد الکریم الکرمی ومحمد فروخی یزدی فی ظل المقاومه، معتمداً المنهج الوصفی التحلیلی والنهج المقارن علی أساس المدرسه الأمریکیه. بناء علی دراسه هذا البحث، وفّرت الظروف السیاسیه والاجتماعیه لفلسطین وإیران خلال حیاه الشاعرین حقلاً مناسباً لإبراز مظاهر النوستالجیا فی قصائدهما. کما أن الإشاره إلی الهویه العربیه والإسلامیه ، الشوق للوطن، فی أشعار الکرمی، وذکر أسماء الأبطال والشخصیات القدیمه ، وذکری الماضی المجید للوطن عند فرخی یزدی ، شکلت أهم مظاهر النوستالجیا فی شعر هذین الشاعرین . کشف البحث عن وجود نقاط مشترکه ومتباینه ، مبیناً اسباب ظهور النوستالجیا و أنواع مظاهره کموضوع للبحث. النقاط المشترکه؛ هی إحیاء المشاعر الوطنیه والتفاؤل والأمل عند الشعب والإشاده بالمدافعین عن الوطن ضد الأعداء والقاده الخونه المحلیین، فترکت الحاله السیاسیه أثرها علی الشعور النوستالجی. فحمل النوستالجیا روح المقاومه وهو من النوع الاجتماعی والاحتجاجی والوظائفی حتی یکون مدعاه لتحریض الشعب علی الثبات والمقاومه فی سبیل تحریر الوطن، أما فی النقاط المتباینه، توصل البحث إلی أن النوستالجیا الوجودی له الحضور القاطع والأقوی لدی الکرمی غیر أن التحسّر والحنین إلی البیئه الضائعه لدی فروخی أقوی وأشد حضوراً فی شعره.

دو کشور ایران و فلسطین به دلیل برخورداری از دین مشترک، باورها و اعتقادات نزدیک به هم و تجربه های مشترک سیاسی - اجتماعی، مورد توجه شاعران و نویسندگان قرار گرفته اند، در این میان شاعران، به عنوان رهبران ادبی با تکیه بر رسالت اجتماعی خویش، نقش برجسته ای در بارور کردن روح انقلابی مردم و برچیده شدن بساط ظلم و بی عدالتی داشته اند. دو تن از چهر ه های برجسته این رسالت در این دو کشور، عبدالکریم الکرمی و عارف قزوینی هستند که با اشعار خطابی و کوبنده خود به خوبی توانستند در برابر توطئه های دشمنان بایستند و روح بیداری و تحرک و اعتراض را در مردم بدمانند. در پژوهش حاضر، با به کارگیری روش توصیفی- تحلیلی و تکیه بر مکتب ادبیات تطبیقی آمریکا، به بررسی برخی عناوین مطرح در ادبیات اعتراض در اشعار دو شاعر پرداخته شده و در پایان برخی نتایج حاصل شد: وطن دوستی و اعتراض علیه توطئه های دشمنان و استعمارگران، اعتراض علیه عملکرد حاکمان نالایق، محکوم نمودن عدم اتحاد و عدم یکپارچگی مردم، اعتراض علیه مزدوران و وطن فروشان از مهمترین مضامین ادبیات اعتراض در اشعار دو شاعر هستند. هر دو شاعر با زبانی تند و انتقادی؛ گاه صریح و گاه نمادین به تقبیح کژی ها و نابسامانی های موجود در جامعه پرداخته و احیای هویت ملی را در دستور کار خود قرار داده اند. هر دو یکی از عوامل نابسامانی را بهانه های مختلف دودستگی و اختلاف دانسته که در نظرگاه عارف وجود اختلافات دینی و مذهبی یکی از ریشه های اساسی آن را تشکیل می دهد.